Μιλώντας με νεκρούς μέσω AI: Η «ψηφιακή ανάσταση» μπορεί να μην είναι χρήσιμη, ηθική ή ακόμη & νόμιμη

Προκάλεσε εκτεταμένες συζητήσεις τόσο σε δημόσιο όσο και σε επαγγελματικό χώρο, καθώς αυτές οι ψυχαγωγίες όχι μόνο μιμούνταν τις φωνές των αγαπημένων προσώπων, αλλά και έθεταν οδυνηρές, υποβλητικές ερωτήσεις, προκαλώντας έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις.

Αυτό το φαινόμενο, το οποίο έχει ονομαστεί «ψηφιακή ανάσταση», περιλαμβάνει τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας AI για την αναδημιουργία ορισμένων πτυχών των νεκρών ατόμων, όπως η φωνή ή η φυσική τους εμφάνιση. Αν και μπορεί να προσφέρει στιγμιαία άνεση, μια τέτοια πρακτική ανοίγει μια σειρά από βαθιές συζητήσεις σε ηθικά, φιλοσοφικά και νομικά μέτωπα.

Ο κίνδυνος δημιουργίας ψευδών αναμνήσεων

Η κυριότερη μεταξύ των φιλοσοφικών συνεπειών της ψηφιακής ανάστασης είναι ότι θέτει υπό αμφισβήτηση το τι πραγματικά σημαίνει να «είσαι». Αναδημιουργώντας τη φωνή ή την ομοιότητα κάποιου που έχει πεθάνει, μπορεί να πιστέψουμε ότι επεκτείνουμε την ύπαρξή του με κάποιο τρόπο ή ίσως ότι απλώς δημιουργούμε μια σκιά του, χωρίς ουσία.

Ωστόσο, η ουσία ενός ανθρώπου είναι αναμφίβολα κάτι περισσότερο από ένα σύνολο προγραμματισμένων αποκρίσεων ή μιας εικόνας σε μια οθόνη και φαίνεται απίθανο μια ψηφιακή προσομοίωση να καταγράψει το βάθος και τη μοναδικότητα της βιωμένης εμπειρίας, των συναισθημάτων και των σκέψεων ενός ατόμου.

Η μνήμη παίζει σημαντικό ρόλο εδώ. Η ψηφιακή ανάσταση μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια διατήρησης της μνήμης, διατήρησης της παρουσίας όσων έχουμε χάσει. Αλλά η ανθρώπινη μνήμη δεν είναι στατική – επιλέγει, αλλάζει, μετατοπίζεται και προσαρμόζεται, και αναδημιουργώντας ψηφιακά ένα άτομο, διατρέχουμε τον κίνδυνο να αλλάξουμε τις δικές μας αυθεντικές αναμνήσεις από αυτόν. Είναι ηθικό να κρατάμε μια τεχνητή αναπαράσταση κάποιου, αντί να αφήνουμε τη μνήμη του να εξελίσσεται και να μεταμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου;

Αληθινή ταυτότητα

Η ταυτότητα ενός ατόμου είναι ένα σύνθετο δίκτυο εμπειριών και σχέσεων. Όταν προσπαθούμε να αναδημιουργήσουμε κάποιον , μπορεί να πιστεύουμε ότι προσπαθούμε να συλλάβουμε την ταυτότητά του. Ωστόσο, είναι πιο πιθανό να δημιουργήσουμε μια εξιδανικευμένη εκδοχή τους, που να ταιριάζει με τις δικές μας προσδοκίες και επιθυμίες.

Αυτές οι τεχνολογικές εξελίξεις εγείρουν επίσης ερωτήματα σχετικά με την ίδια τη θλίψη. Ο θάνατος είναι ένα φυσικό μέρος της ζωής και το πένθος είναι απαραίτητο για να συμβιβαστείς με αυτήν την απώλεια. Προσπαθώντας να διατηρήσουμε μια σύνδεση με τον αποθανόντα μέσω της ψηφιακής ανάστασης, παρεμβαίνουμε σε αυτή τη ζωτική διαδικασία, η οποία θα μπορούσε να μας εμποδίσει να προχωρήσουμε και να βρούμε ειρήνη στην αποδοχή της απώλειας.

Τελικά, η ψηφιακή ανάσταση ανοίγει επίσης σοβαρή συζήτηση για το θέμα της συναίνεσης και της ιδιοκτησίας. Ποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίσει εάν ένα άτομο πρέπει να αναδημιουργηθεί ψηφιακά; Και πώς μπορείτε να χειριστείτε τη συναίνεση κάποιου που μπορεί, για ευνόητους λόγους, να μην εκφράσει πλέον τις επιθυμίες του;

Εκμετάλλευση της θλίψης για το κέρδος

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η τεχνολογία είναι μια επιχείρηση και η προοπτική των εταιρειών να αποκομίζουν κέρδος ανακατεύοντας κάτι τόσο βαθιά ανθρώπινο και επώδυνο όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου εγείρει περαιτέρω φιλοσοφικά, ηθικά και ηθικά ερωτήματα.

Από ηθική άποψη, αυτού του είδους η επιχείρηση φαίνεται να παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού και της αξιοπρέπειας που πρέπει να καθοδηγούν τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις μας. Το πένθος είναι μια οικεία και ιερή διαδικασία, ένας δρόμος προς την αποδοχή και την εσωτερική γαλήνη μετά από μια σημαντική απώλεια. Ως εκ τούτου, η εμπορική εισβολή σε αυτή τη διαδικασία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια μορφή συναισθηματικής εκμετάλλευσης, εκμεταλλευόμενη ανθρώπους σε μια από τις πιο ευάλωτες στιγμές της ζωής τους.

Επιχειρήσεις αυτού του είδους θα μπορούσαν επίσης να στρεβλώσουν τη φυσική διαδικασία πένθους. Η θλίψη και η απώλεια είναι βασικές εμπειρίες της ανθρώπινης κατάστασης και η αντιμετώπισή τους μας βοηθά να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι. Εάν η εμπορική ψηφιακή ανάσταση εμποδίζει τους ανθρώπους να προχωρήσουν σε αυτή τη διαδικασία με υγιή τρόπο – προσφέροντας μια ψευδαίσθηση της παρουσίας ενός ατόμου αντί να βοηθήσουν στην αποδοχή της πραγματικότητας της απουσίας του – προσφέρει ελάχιστα οφέλη.

Από ηθική άποψη, οι προθέσεις και οι σκοποί τέτοιων επιχειρήσεων θα ήταν αμφισβητήσιμες. Κατ’ αρχήν φαίνεται να έχουν ως στόχο να παρέχουν άνεση και έναν τρόπο να θυμούνται τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ωστόσο, πού τραβάμε το όριο μεταξύ της προσφοράς παρηγοριάς και της εκμετάλλευσης της θλίψης για κέρδος;

Η ψηφιακή ανάσταση επιτείνει τη θλίψη

Στην καρδιά της «ψηφιακής ανάστασης» βρίσκεται ένα βαθύ και ανησυχητικό παράδοξο. Στην προσπάθειά της να μας φέρει πιο κοντά σε αυτούς που έχουμε χάσει, η τεχνολογία μας φέρνει αντιμέτωπους με την αναπόφευκτη πραγματικότητα της απουσίας τους, οδηγώντας μας να αμφισβητούμε όχι μόνο τη φύση της ύπαρξης, αλλά και την ουσία του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Προσπαθώντας να αναπληρώσουμε την απουσία ενός αγαπημένου προσώπου ή να καλύψουμε το κενό που έχουν αφήσει, αυτές οι τεχνολογίες εμβαθύνουν τόσο την επιθυμία μας να κρατήσουμε ό,τι έχουμε χάσει όσο και τους δικούς μας προσωπικούς αγώνες για να αντιμετωπίσουμε και να επεξεργαστούμε το πένθος. η αναπόδραστη πραγματικότητα του θανάτου.

Το παράδοξο διευρύνεται περαιτέρω αν σκεφτούμε ότι, στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε τη μνήμη και την ουσία των αγαπημένων προσώπων, καταφεύγουμε σε προσομοιώσεις που, από την τεχνητή φύση τους, δεν μπορούν ποτέ να αποτυπώσουν πλήρως την πολυπλοκότητα και το βάθος της πραγματικής ανθρώπινης εμπειρίας . Έτσι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ατελή, ψηφιοποιημένη αναπαράσταση που, ενώ παρηγορεί κατά κάποιο τρόπο, αγωνίζεται να αποδώσει δικαιοσύνη στην αληθινή ουσία κάποιου που αγαπήσαμε και χάσαμε.

Πηγή: pagenews.gr