Η Ευρώπη στο κατώφλι κρίσιμων αποφάσεων για την Ουκρανία

Η σημερινή επίσκεψη του Μαρκ Ρούτε στην Αθήνα, όπου θα έχει συναντήσεις με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας, είναι η πρώτη του ως νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ. Η επίσκεψη αυτή έρχεται μετά από μια περιοδεία που περιλάμβανε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και χθες την Άγκυρα, καθώς και μια μυστική συνάντηση στην έπαυλη Τραμπ στο Μαρ-α-Λάγκο της Φλόριντα, προκειμένου να διερευνήσει τις προθέσεις του επόμενου προεδρικού υποψηφίου των ΗΠΑ.

Οι προκλήσεις ασφαλείας που αντιμετωπίζει η Ατλαντική Συμμαχία είναι πολλές και ποικίλες, ωστόσο το Ουκρανικό ζήτημα ξεχωρίζει ως το πιο σημαντικό από όλα.

Το ΝΑΤΟ έχει πλέον αναλάβει την “ιδιοκτησία” του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά δεν έχει τον έλεγχο της έκβασής του. Οι επιχειρησιακές και πολιτικές εξελίξεις δημιουργούν σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με τη συνέχιση της στρατιωτικής προσπάθειας του Κιέβου και των συμμάχων του.

Από πολιτική άποψη, το μεγαλύτερο ερώτημα προκύπτει από την εκλογική νίκη του Τραμπ, η οποία φαίνεται να αποκαλύπτει ρωγμές στην ηγεσία της συμμαχίας, οι οποίες μέχρι τώρα ήταν ορατές μόνο στο περιθώριο του πολιτικού σκηνικού των κρατών-μελών.

Προεκλογικά, ο Τραμπ δήλωνε ότι μπορεί να τερματίσει τον πόλεμο σε 24 ώρες, ενώ η συνάντησή του με τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, τον οποίο είχε χαρακτηρίσει τον πιο επιτυχημένο πλασιέ του κόσμου, ανέδειξε τη δύσκολη σχέση τους – κάτι που ενισχύεται και από την ταύτιση του Ζελένσκι με την καμπάνια των Δημοκρατικών. Για τον Τραμπ, το Ουκρανικό είναι επίσης μέρος της προσωπικής του αντιπαράθεσης με την οικογένεια Μπάιντεν, λόγω της κερδοφόρας εμπλοκής του γιου του.

Ταυτόχρονα, η Μόσχα στέλνει διακριτικά μηνύματα ότι επιδιώκει καλύτερη συνεργασία με τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τραμπ, ο οποίος, όπως επισήμανε χθες ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ, τουλάχιστον αναγνωρίζει ρητά την ανάγκη για ειρηνική λύση.

Στα δυτικά μέσα ενημέρωσης κυκλοφορεί ο φόβος ότι ο Τραμπ ενδέχεται να “κλείσει” το ζήτημα της Ουκρανίας χωρίς τη συμμετοχή του Κιέβου, εγκαταλείποντας την πολεμική προσπάθεια ή ακόμα και τη συμμαχία. Ωστόσο, ακόμη και αν έχει υπερβολικές φιλοδοξίες, είναι αμφίβολο αν αυτές μπορούν να ευθυγραμμιστούν με τις επιδιώξεις της Μόσχας για να προκύψει κάποιος συμβιβασμός. Αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν είναι τόσο οι περιορισμένες δυνατότητες του Τραμπ, αλλά οι πιθανές ενέργειές του: να μεταφέρει σχεδόν εξ ολοκλήρου το βάρος της διαχείρισης του Ουκρανικού, τόσο σε επιχειρησιακό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, στους συμμάχους, ενώ ταυτόχρονα θα τους απειλεί με δασμούς. Η Αμερική και ο Τραμπ δεν “φεύγουν” πουθενά – ωστόσο, θα έχουν πορεία που θα επηρεάσει τις εξελίξεις.

Η δημόσια συζήτηση στη Δύση επικεντρώνεται στον ρυθμό και τον όγκο της στρατιωτικής βοήθειας που μπορεί και πρέπει να παρασχεθεί στο Κίεβο, εστιάζοντας αποκλειστικά σε έναν παράγοντα ισχύος, ενώ το αυξνόμενο πρόβλημα για την ουκρανική πλευρά είναι η έλλειψη προσωπικού.

Οι συνδυασμένες πολιτικές και επιχειρησιακές εξελίξεις αναδεικνύουν την ανάγκη για μεγαλύτερη ανάληψη ευθυνών από τους Ευρωπαίους, συμπεριλαμβανομένης της (φανερής) αποστολής στρατευμάτων. Ωστόσο, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο, το μήνυμα του Πούτιν, με τη χρήση του υπερηχητικού πυραύλου Oreshkin την προηγούμενη εβδομάδα, υποδεικνύει ότι δεν μπορούν να επεκτείνουν την εμπλοκή τους χωρίς κινδύνους.

Πηγή: Pagenews.gr