Αφγανιστάν: Βιασμούς και βίαιους ξυλοδαρμούς από τους Ταλιμπάν, καταγγέλλουν γυναίκες επαίτες

Οι άπορες Αφγανές που συλλαμβάνονται για επαιτεία, σύμφωνα με τους νέους δρακόντειους νόμους των Ταλιμπάν, καταγγέλλουν απάνθρωπους βιασμούς και ξυλοδαρμούς στις φυλακές της χώρας.

Τους τελευταίους μήνες, πολλές γυναίκες δήλωσαν ότι είχαν γίνει στόχος αξιωματούχων των Ταλιμπάν και συνελήφθησαν, σύμφωνα με τους νόμους κατά της επαιτείας που ψηφίστηκαν φέτος στο Αφγανιστάν. Κατήγγειλαν ότι υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση, βασανιστήρια και καταναγκαστική εργασία, ενώ βρίσκονταν στη φυλακή, και επίσης πως είδαν παιδιά να ξυλοκοπούνται και να κακοποιούνται.

Όλες οι γυναίκες είπαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ζητιανεύουν στους δρόμους για χρήματα και φαγητό για τα παιδιά τους αφού δεν μπορούσαν να βρουν αμειβόμενη εργασία.

Από τότε που ανέλαβαν την εξουσία οι Ταλιμπάν τον Αύγουστο του 2021, οι γυναίκες έχουν αποκλειστεί από την περισσότερη αμειβόμενη εργασία, γεγονός που έχει δει τα επίπεδα εξαθλίωσης, ειδικά μεταξύ των νοικοκυριών που επικεφαλής τους είναι γυναίκες, να αυξάνονται σε ολόκληρη τη χώρα.

Τον Μάιο, οι Ταλιμπάν ψήφισαν νέους νόμους που απαγορεύουν στους «υγιείς ανθρώπους» να ζητιανεύουν στους δρόμους εάν είχαν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν για το φαγητό μιας ημέρας. Στο Αφγανιστάν, συστάθηκε μια επιτροπή για την καταγραφή των επαιτών και την κατηγοριοποίησή τους ως «επαγγελματίες», «άποροι» ή «οργανωμένοι», η οποία περιλαμβάνει τη λήψη των βιομετρικών δεδομένων και των δακτυλικών τους αποτυπωμάτων. Σύμφωνα με αξιωματούχους των Ταλιμπάν, σχεδόν 60.000 επαίτες έχουν ήδη «καταγραφεί» μόνο στην Καμπούλ.

Η Zahra*, μια 32χρονη μητέρα τριών παιδιών, είπε ότι αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Καμπούλ και να ζητιανεύει στους δρόμους για φαγητό όταν ο σύζυγός της, ο οποίος ήταν στον εθνικό στρατό της πρώην κυβέρνησης, εξαφανίστηκε μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν.

«Πήγα στον δημοτικό σύμβουλο της γειτονιάς και είπα ότι είμαι χήρα, ζητώντας βοήθεια για να ταΐσω τα τρία παιδιά μου», είπε. «Μου είπαν ότι δεν υπήρχε βοήθεια και μου είπε να καθίσω δίπλα στον φούρνο [και] ίσως κάποιος μου έδινε κάτι». Η Zahra είπε ότι αγνοούσε τους νόμους κατά της επαιτείας των Ταλιμπάν μέχρι τη σύλληψή της.

«Ένα αυτοκίνητο των Ταλιμπάν σταμάτησε κοντά στον φούρνο. Πήραν τον γιο μου με το ζόρι και μου είπαν να μπω στο όχημα», είπε. Η Zahra ισχυρίστηκε ότι πέρασε τρεις μέρες και νύχτες σε μια φυλακή των Ταλιμπάν και ότι αρχικά την έβαζαν να μαγειρεύει, να καθαρίζει και να πλένει για τους άντρες που εργάζονταν εκεί.

Στη συνέχεια της είπαν ότι θα της πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα και θα καταγράψουν τα βιομετρικά της στοιχεία. Όταν αντιστάθηκε, την ξυλοκόπησαν μέχρι που έμεινε αναίσθητη. Είπε ότι στη συνέχεια τη βίασαν. [Από τότε που αποφυλακίστηκα] σκέφτηκα να βάλω τέλος στη ζωή μου αρκετές φορές, αλλά τα παιδιά μου με κρατούν στη ζωή», είπε. «Ποιος θα τα ταΐζει, αν δεν είμαι εδώ;». «Σε ποιον να παραπονεθώ; Κανείς δεν θα νοιαστεί και φοβάμαι ότι θα με συλλάβουν ξανά αν μιλήσω. Για τη ζωή μου και την ασφάλεια των παιδιών μου, δεν μπορώ να πω τίποτα».

Μια άλλη γυναίκα, η Parwana*, είπε ότι κρατήθηκε ενώ ήταν επαίτης στην Καμπούλ τον περασμένο Οκτώβριο με την τετράχρονη κόρη της, αφού ο σύζυγός της, τους εγκατέλειψε. Είπε ότι οδηγήθηκε στη φυλακή Badam Bagh και κρατήθηκε για 15 ημέρες.

«Τους έφερναν όλους εκεί, ακόμα και μικρά παιδιά που γυάλιζαν παπούτσια στους δρόμους», είπε. «Μας έλεγαν τις γυναίκες γιατί δεν παντρευόμαστε, μας χτυπούσαν και μας έβαζαν να καθαρίζουμε και να πλένουμε πιάτα».

Η Parwana είπε επίσης ότι, μαζί με άλλες δύο γυναίκες, βιάστηκε ενώ βρισκόταν υπό κράτηση και ότι η επίθεση την είχε αφήσει τραυματισμένη και σε κατάθλιψη.

Μαζί με πολλές αναφορές για βιασμούς και βασανιστήρια γυναικών που συνελήφθησαν σύμφωνα με τους νόμους κατά της επαιτείας, πρώην κρατούμενοι είπαν επίσης στο αφγανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Zan Times ότι έγιναν μάρτυρες κακοποίησης μικρών παιδιών στη φυλακή, με μια γυναίκα να ισχυρίζεται ότι δύο παιδιά ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, ενώ βρισκόταν υπό κράτηση. «Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει», είπε. «Αν μιλούσαμε, θα μας χτυπούσαν και θα μας έλεγαν ξεδιάντροπους. Το να βλέπω αυτά τα παιδιά να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ».

Ο θάνατος των κρατουμένων που συγκεντρώνονται σύμφωνα με τους νόμους κατά της επαιτείας συνυπολογίζεται στη διατύπωση του νέου νόμου των Ταλιμπάν, στον οποίο το άρθρο 25 ορίζει: «Εάν ένας ζητιάνος πεθάνει ενώ βρίσκεται υπό κράτηση και δεν έχει συγγενείς ή εάν η οικογένεια αρνηθεί να παραλάβει το πτώμα, οι δημοτικοί υπάλληλοι θα αναλάβουν την ταφή».

Σύμφωνα με τους νέους νόμους, όσοι χαρακτηρίζονται ως «άποροι» δικαιούνται νομικά οικονομική βοήθεια μετά την αποφυλάκισή τους, αλλά καμία από τις γυναίκες δεν είπε ότι είχε λάβει βοήθεια.

Η Parwana είπε ότι από την απελευθέρωσή της φοβόταν πολύ να ζητιανέψει για φαγητό ξανά και αντ’ αυτού βασιζόταν στους γείτονές της για βοήθεια. «Αυτές τις μέρες, πηγαίνω από πόρτα σε πόρτα στη γειτονιά μου, μαζεύοντας μπαγιάτικο, ξερό ψωμί. Δεν έχω άλλη επιλογή», ​​είπε. «Οι Ταλιμπάν είναι βάναυσοι και καταπιεστικοί, αλλά πού μπορώ να πάω για να τους παραπονεθώ; Είμαστε μόνοι μας».