Τα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, με τα οποία τιμώνται τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στο ευρωπαϊκό σινεμά είναι ήδη εδώ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη European International Film Awards (@europeanfilmawards)
Η τελετή πραγματοποιείται το Σάββατο στην Λουκέρνη της Ελβετίας και το Euronews Culture βρίσκεται επί τόπου για να σας ενημερώσει για όλα τα αποτελέσματα, ενώ μπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε την εκδήλωση απευθείας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη European International Film Awards (@europeanfilmawards)
Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος είμαστε πρόθυμοι να αξιοποιήσουμε τις… κρυστάλλινες σφαίρες μας, αφού και το 2023 είχαμε πέσει μέσα σε πολλές προβλέψεις, όπως π.χ. στην περίπτωση της ταινίας η ταινία «Ανατομία μιας Πτώσης» της Ζιστίν Τριέ πήρε το βραβείο – ή, για να είμαστε ακριβέστεροι… όλα τα σημαντικά βραβεία. Ήταν ένα παλιρροϊκό κύμα το οποίο, αν και άξιο, κατέληξε να θυσιάσει κάποια διαφορετικότητα.
Ας ελπίσουμε ότι οι φετινοί βραβευθέντες θα είναι λιγότερο μονοσήμαντοι και ότι η χαρά των τροπαίων θα μοιραστεί, καθώς τα Βραβεία EFA είναι κάτι σαν καμπανάκι για το ποιοι ευρωπαϊκοί τίτλοι είναι πιθανό να είναι υποψήφιοι στην επερχόμενη περίοδο των βραβείων στις ΗΠΑ… Και είναι πάντα ωραίο να συμμετέχουν αρκετοί τίτλοι.
Ίσως γι’ αυτό, για πρώτη φορά φέτος, οι ταινίες που είναι υποψήφιες για το Καλύτερο Ευρωπαϊκό Ντοκιμαντέρ και την Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων είναι επίσης επιλέξιμες στην κατηγορία Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας.
Αυτό σημαίνει ότι ο κατάλογος των υποψηφιοτήτων Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας για το 2024 είναι μεγαλύτερος από τα προηγούμενα χρόνια και περιλαμβάνει τίτλους όπως το βραβευμένο με Χρυσή Άρκτο «Δαχομέη» της Ματί Ντιόπ και η εξαιρετική ταινία κινουμένων σχεδίων “Flow” του Λετονού Γκιντς Ζιλμπαλόντις.
Κατά την δική μας άποψη, υπάρχουν τέσσερις συμμετοχές που συγκεντρώνουν τις πιθανότητες για να λάβουν το κύριο βραβείο.
Η διπλή νικήτρια των Καννών και γαλλική συμμετοχή στα Όσκαρ “Emilia Pérez” του Ζακ Οντιάρ και ο φετινός νικητής του Χρυσού Λέοντα«Το Διπλανό Δωμάτιο» του Πέδρο Αλμοδόβαρ ηγούνται των υποψηφιοτήτων, με τις δύο ταινίες να είναι υποψήφιες για Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία, Σκηνοθεσία και Σενάριο, καθώς και για Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία για την Κάρλα Σοφία Γκασκόν στην “Emilia Pérez” και την Τίλντα Σουίντον στην δημιουργία του Αλμοδόβαρ.
Δηλώνουμε σαφώς μεγάλοι θαυμαστές της “Emilia Pérez”, ενός γκανγκστερικού τρανς μιούζικαλ με σκηνικό στο Μεξικό, που περιλαμβάνει τη μετάβαση φύλου, καρτέλ, πανέμορφες χορογραφίες και τραγούδια για την κολποπλαστική. Είναι ουσιαστικά το “Sicario” στο Broadway και είναι τόσο απροσδόκητο όσο και ανεπανάληπτο.
Στην κριτική μας, γράψαμε: «Ο Οντιάρ καταφέρνει να ισορροπήσει με αυτοπεποίθηση τις συνειδητά κιτς πτυχές του μουσικού είδους (το ρεφρέν ενός νούμερου που διαδραματίζεται σε μια κλινική λέει “Ρινοπλαστική! Μαστοπλαστική! Κολποπλαστική!”) με κάποιες συγκινητικές στιγμές με βάση τους χαρακτήρες, χωρίς να ξεχνά να σας συναρπάσει και να θίξει παράλληλα καυτά κοινωνικά θέματα».
Σημειώσαμε επίσης πως η Ισπανίδα τρανσέξουαλ ηθοποιός Κάρλα Σοφία Γκασκόν είναι καταπληκτική και πως υπάρχει «δύναμη, πάθος και σοβαρότητα που διαρρέουν σε κάθε στιγμή της ερμηνείας της Γκασκόν, και το διπλό έργο που αυτή και η Ζόε Σαλδάνια συνεχίζουν να σχηματίζουν μετά την επέμβαση μαγνητίζει».
Αυτή η ταινία έχει σοβαρές πιθανότητες να αποσπάσει τα βραβεία της βραδιάς.
Όσο για το «Διπλανό Δωμάτιο» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, εδώ πρόκειται για μια πιο ανάμεικτη δημιουργία.
Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Σίγκριντ Νούνιεζ “What Are You Going Through” του 2020, η πρώτη μεγάλου μήκους αγγλική ταινία του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη ακολουθεί δύο φίλες που αναζωπυρώνουν τη φιλία τους. Αποδεικνύεται ότι η Μάρθα (Τίλντα Σουίντον) έχει διαγνωστεί με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας σε τελικό στάδιο και ζητάει από την Ίνγκριντ (Τζουλιάν Μουρ) μια χάρη: να είναι στο επίμαχο δωμάτιο όταν θα πάρει ένα χάπι ευθανασίας και θα βάλει τέλος στη ζωή της με αξιοπρέπεια.
Δεν καταφέρνει να σταθεί δίπλα στο «Όλα για τη μητέρα μου», το «Το Δέρμα που Κατοικώ» ή το «Μίλα Της» ως ένα από τα καλύτερα έργα του Αλμοδόβαρ. Ωστόσο, παραμένει μια συγκινητική ιστορία γυναικείας φιλίας και θανάτου.
Όπως σημειώσαμε στην κριτική μας: «Ενώ το υπερβολικά κυριολεκτικό σενάριο και τα μελοδραματικά φλας μπακ αποδυναμώνουν λίγη από τη συναισθηματική αυθεντικότητα στην αρχή (ίσως κάτι χάθηκε στη μετάφραση), το δεύτερο μισό της ταινίας γίνεται μια συναρπαστική εξερεύνηση των ελλείψεων του δυτικού κόσμου, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει τον θάνατο και πώς οι άνθρωποι τείνουν να βρίσκουν “πολλούς τρόπους να ζουν τη ζωή μέσα σε μια τραγωδία”».
Σίγουρα, λοιπόν, μια υποψήφια ταινία και μια ταινία που θα μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα, καθώς είναι, πέρα από μια ανθρωπιστική ταινία, υπέρ της ευθανασίας – και ίσως ένα μήνυμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νομοθετική αλλαγή.
Άλλες επικρατέστερες υποψηφιότητες περιλαμβάνουν τη γερμανική συμμετοχή στα Όσκαρ «Ο σπόρος της ιερής συκιάς» του εξόριστου Ιρανού σκηνοθέτη Μοχάμαντ Ρασούλοφ, η οποία είναι υποψήφια για τα βραβεία Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου.
Πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μας ταινίες της χρονιάς και αν αναλογιστεί κανείς τι πέρασε ο Ρασούλοφ προκειμένου να γυριστεί και να προβληθεί στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, θα ήταν σωστό να επιβραβεύσουμε τα επιτεύγματά του.
Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του 2022 και επικεντρώνεται σε μια τετραμελή οικογένεια. Ο πατριάρχης Ιμάν (Μιχάχ Ζάρε) μόλις κέρδισε μια προαγωγή μετά από 20 χρόνια πιστής υπηρεσίας ως δημόσιος υπάλληλος. Θα γίνει ανακριτής, ένας ρόλος που συνοδεύεται από ένα πιστόλι. Το όπλο είναι για προστασία, καθώς θα λαμβάνει ομολογίες και θα υπογράφει θανατικές καταδίκες για φερόμενους ως αντιφρονούντες. Όταν ο φίλος μιας από τις κόρες του (Μαχσά Ροσταμί και Σεταρέχ Μαλέκι) δέχεται πυρά έπειτα από μια επιδρομή σε σχολείο, το σπίτι που τηρεί τους κανόνες αρχίζει να διαλύεται. Τα κορίτσια είναι έτοιμα να αγκαλιάσουν την ελευθερία που βλέπουν στα βίντεο των διαδηλώσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και, εμπλέκοντας τη μητέρα τους (Σοχέιλα Γκολεστανί), ένα επαναστατικό μικρόβιο αρχίζει να φυτρώνει. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τεταμένα, όταν το όπλο του Ιμάν εξαφανίζεται από το κομοδίνο του…
Ακολουθώντας την ιστορία αυτών των χαρακτήρων που αποτελούν ταυτόχρονα και τα κυκλώματα της ιρανικής κοινωνίας, ο Ρασούλοφ κλιμακώνει επιδέξια τα πράγματα από ένα κλειστοφοβικό οικογενειακό δράμα σε ένα συναρπαστικό ψυχόδραμα με αποχρώσεις τρόμου.
Στην κριτική μας γι’ αυτή την αλληγορία που είναι εμπλουτισμένη με στοιχεία θρίλερ, σημειώσαμε: «Πρόκειται για μια τολμηρή αφηγηματική τροχιά που λειτουργεί ως άμεση απάντηση στο κύμα διαμαρτυριών που ξέσπασε στο Ιράν μετά τον θάνατο της Μαχσά Αμινί, με πραγματικά ερασιτεχνικά πλάνα λογοκριμένα από την κυβέρνηση του Ιράν να παρεμβάλλονται σε όλη την ταινία. Είναι επίσης ένα κάλεσμα στα όπλα για όσους αρνούνται να δεχτούν τον έλεγχο. Ειδικά όταν αυτός ο έλεγχος κρύβεται ύπουλα ως αγάπη. (…) Είμαστε τυχεροί που έχουμε κινηματογραφιστές που τολμούν να αμφισβητήσουν την καταπίεση, καθώς και κινηματογραφικά φεστιβάλ που προγραμματίζουν το έργο τους. Ο «Σπόρος της Ιερής Συκιάς» είναι μια σημαντική κατακραυγή ενάντια στην τυραννία και τον μισογυνισμό. Και πέρα από το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ταινίας, ο Ρασούλοφ παρέδωσε μια αγωνιώδη ταινία που με τόλμη στέκεται ως μία από τις καλύτερες της φετινής χρονιάς».
Πράγματι, όπως και η ταινία «Το Αγαπημένο μου Γλυκό» των Μαριάμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σανέχα, η οποία έκανε πρεμιέρα στη φετινή Berlinale, ο «Σπόρος της Ιερής Συκιάς» είναι μια ριζοσπαστική πράξη καλλιτεχνικής ανυπακοής, η οποία αποκαλύπτει για άλλη μια φορά ότι ο κινηματογράφος μπορεί όχι μόνο να συναρπάσει, αλλά και να εκπαιδεύσει και να πει την αλήθεια απέναντι στην εξουσία. Είναι μια μορφή τέχνης που συχνά απαιτεί από τους δημιουργούς να τα βάζουν όλα σε κίνδυνο, ώστε να μην φιμώνονται οι φωνές, και αυτό ακριβώς έκαναν ο Ρασούλοφ και κάθε μέλος της ομάδας του, είτε πίσω είτε μπροστά από την κάμερα.
Η τέταρτη υποψήφια ταινία που πιστεύουμε ότι έχει πιθανότητες για την καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία είναι το “The Substance” της Κοραλί Φαρζά.
Αν αυτός ο παράφρων, σπονδυλωτός θρίαμβος ενός διεστραμμένου παραμυθιού κερδίσει, θα είναι μια από τις πιο εξωπραγματικές αποφάσεις.
Για τη δεύτερη ταινία της, η οποία κέρδισε φέτος το βραβείο καλύτερου σεναρίου στις Κάννες, η Γαλλίδα σκηνοθέτις παρέδωσε μια αιματηρή παραβολή για τη φετιχοποίηση της νεότητας. Πρόκειται για την καλύτερη και πιο πολυδιαφημισμένη ταινία τρόμου της φετινής χρονιάς, που δίχασε το κοινό, αλλά ένα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει άλλη ταινία σαν αυτή το 2024.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια ανίερη συγχώνευση της «Λεωφόρου της Δύσης» (“Sunset Boulevard”), του «Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι» και του «Ο Θάνατος σου Πάει Πολύ». Το “The Substance” ακολουθεί την Ελίζαμπεθ Σπαρκλ (Ντέμι Μουρ), μια γηράσκουσα ηθοποιό του Χόλιγουντ που έχει μετατραπεί σε παρουσιάστρια εκπομπής για γυμναστική. Η Σπαρκλ απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες, επειδή ο γλοιώδης τηλεοπτικός διευθυντής της Χάρβεϊ (Ντένις Κουέιντ) θέλει μια ανανέωση. Αντιμέτωπη με αυτή τη θλιβερή κατάσταση, η Ελίζαμπεθ καλεί έναν αριθμό που της έχει δοθεί σε ένα USB drive για να συμμετάσχει σε ένα μυστηριώδες πρόγραμμα γνωστό ως “The Substance”. Το πρόγραμμα υπόσχεται να προσφέρει «μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου» και χρησιμοποιώντας το αρχικό σετ, η πρωταγωνίστρια γεννά τον νεότερο εαυτό της (Μάργκαρετ Κουάλι), ο οποίος αναδύεται σε έναν σαρκώδη σάκο από τη σπονδυλική της στήλη. Ωστόσο, όταν η νέα δεν ακολουθεί τους κανόνες του προγράμματος, οι συνέπειες δεν είναι ευχάριστες.
Στην κριτική μας για την ταινία, επισημάναμε: «Το “The Substance” πραγματεύεται ένα γνωστό αφήγημα: τον φόβο της γήρανσης – συγκεκριμένα πώς η εμμονή του Χόλιγουντ με τη νεότητα και την ομορφιά οδηγεί το αδίστακτο σύστημα να απορρίπτει τα γυναικεία ταλέντα με το που τα “ξεπεράσει”. Ωστόσο, η Φαρζά το εκτελεί με μια ανελέητη ακρίβεια που θα σας κάνει να σκιρτήσετε, να ανατριχιάσετε, να αγκομαχήσετε, να γελάσετε… και να σκιρτήσετε κι άλλο. (…) Δείχνοντας πώς η βιομηχανία του θεάματος ωθεί τις γυναίκες στα άκρα προκειμένου να παραμείνουν απασχολήσιμες, η Φαρζά εξερευνά τα αδύνατα πρότυπα ομορφιάς της κοινωνίας. Περισσότερο από αυτό, εμβαθύνει στο πώς ορισμένες ιατρικές βιομηχανίες οπλοποιούν τη φετιχοποίηση της νεολαίας για το κέρδος, καθώς και στο εσωτερικευμένο μίσος που απορρέει από τον συστημικό μισογυνισμό. Μπορεί να μην πηγαίνει ιδιαίτερα βαθιά, αλλά η άγρια φόρμα αντανακλά εμφατικά το περιεχόμενο – η βία της εξαφάνισης στα μάτια της κοινωνίας και η αυτοαπόρριψη που καταδικάζει από την εσωτερίκευση αυτού του εξωτερικού τραύματος δεν μπορεί παρά να εκφραστεί με έναν εξίσου μοχθηρό τρόπο».
Πρόκειται για μια άγρια διαδρομή, η οποία διαθέτει επίσης μερικές πιο ήσυχες και δυναμικά σχετιζόμενες στιγμές – συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης σκηνής της, στην οποία μια υπέροχη Ντέμι Μουρ ετοιμάζεται για ένα ραντεβού μπροστά σε έναν καθρέφτη… Αν δεν έχετε ήδη δει το “The Substance“, πηγαίνετε σε έναν πολυσύχναστο κινηματογράφο (αυτή την ταινία θα θελήσετε να την ζήσετε μαζί με άλλους κινηματογραφόφιλους, καθώς οι αντιδράσεις του κοινού θα ενισχύσουν πραγματικά την κινηματογραφική εμπειρία) και «φροντίστε τον εαυτό σας».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη European International Film Awards (@europeanfilmawards)
Πηγή: pagenews.gr
Το σχόλιο σας