Κενό ηγεσίας στη Συρία ή στην Ευρώπη;

Παρακολουθώντας κανείς τα τηλεοπτικά δίκτυα της Ευρώπης την περασμένη Κυριακή, ανάμεσά τους και τα γερμανικά, δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί για το αίσθημα απέραντης ευφορίας που μετέδιδαν, επαναλαμβάνοντας μονότονα επί ώρες τις ίδιες εικόνες πανηγυρισμών από την «απελευθερωμένη» Δαμασκό. Ήταν απλώς αποτέλεσμα της έκπληξης για μια ανατροπή, που δεν περίμεναν ή περισσότερο άγνοια για τα νέα δεδομένα; Η σχετικά καθυστερημένη και μάλλον γενικόλογη, αλλά περίπου ταυτόσημη αντίδραση των υπουργείων Εξωτερικών της Γερμανίας και Γαλλίας επιβεβαίωσε περισσότερο την ανάγκη τους να κερδίσουν χρόνο, πριν αξιολογήσουν την κατάσταση.

Το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτή η εικόνα του άκρατου ενθουσιασμού και της ανακούφισης από την πτώση του Άσαντ, ως πρώτη αντίδραση δεν απηχεί απαραιτήτως τις διαθέσεις των περίπου 24 εκατομμυρίων Σύρων, πολλοί από τους οποίους έτσι κι αλλιώς ζουν εκτός χώρας ως πρόσφυγες, άλλοι σε καλύτερες και άλλοι σε άθλιες συνθήκες. Τις ώρες που ακολούθησαν, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από την ικανοποίηση για το «πλήγμα στο κύρος του Πούτιν», έδειξαν να στρέφουν το βλέμμα τους στην προοπτική «απαλλαγής» τους από το προσφυγικό, έτοιμες να χαρακτηρίσουν τη Συρία πλέον ως μια χώρα που οι κάτοικοί της μπορούν να νοιώσουν ασφαλείς και δεν χρήζουν προστασίας ασύλου. Κάποιες, όπως η Αυστρία, έφτασαν να μιλούν για την επεξεργασία ενός προγράμματος «εξπρές», με στόχο τις απελάσεις και τον επαναπατρισμό Σύρων πολιτών.

Αλλά δεν είναι μόνο το ζήτημα του επαναπατρισμού. Οι Ευρωπαίοι «άλαλοι» παρακολουθούν την εισβολή του Ισραήλ στη Συρία με τις ευλογίες του Μπάιντεν, που μπορεί να οδηγήσει σε άλλα παρατράγουδα ή τις προσπάθειες της Τουρκίας να εξασφαλίσει την έγκριση ή έστω την ανοχή για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στις περιοχές των Κούρδων. Δεν τολμούν να ψελλίσουν το παραμικρό. Αυτό δεν έχει να κάνει με την διστακτικότητά τους απέναντι στον φόβο ενός κενού εξουσίας στη Συρία, αλλά με το υπαρκτό «κενό ηγεσίας» στην ίδια την Ευρώπη.

Το “παράπονο” του Ντράγκι

Αυτό ακριβώς, για το οποίο μίλησε τη Δευτέρα το βράδυ στο Μιλάνο ο Μάριο Ντράγκι, τον οποίο παρεμπιπτόντως οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες έχουν επιφορτίσει να τους τροφοδοτήσει με ιδέες για το μέλλον τους. Μπορεί να έχει κανείς όποια άποψη θέλει για τον άλλοτε «Σούπερ Μάριο». Αλλά η διαπίστωσή του ότι η γαλλογερμανική ηγεσία έχει εξασθενίσει και δεν βλέπει «καμιά άλλη ηγεσία ικανή να οδηγήσει την Ευρώπη σε κοινό μέλλον» απηχεί ρεαλιστικά την πραγματικότητα.

Η Ευρώπη είναι αυτή που πληρώνει καθημερινά τις συνέπειες του πολέμου στη Συρία και αυτή που γειτονεύει με μια εύφλεκτη περιοχή, που κινδυνεύει να αποσταθεροποιηθεί ολοκληρωτικά.

Αλλά συμπεριφέρεται λες και είναι… αλλού. Η προοπτική τριχοτόμησης της Συρίας, η κάθε άλλο παρά κρυφή όρεξη κάποιων να διαμοιράσουν τα ιμάτια της ρημαγμένης χώρας, η άδηλη μοίρα των μειονοτήτων, η ενίσχυση του «ηθικού» των ισλαμιστών πολέμαρχων δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με ένα απλό ανασήκωμα των ώμων. Αλλά αυτή είναι προς το παρόν η «επίσημη» στάση Βερολίνου και Παρισιού.

Όσο για την προσδοκία που εξέφρασε ο άλλοτε Ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης λέγοντας «να φανούμε υπομονετικοί και να περιμένουμε τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γερμανία» μάλλον ως σαρκαστική προειδοποίηση περί του αντιθέτου θα πρέπει να ιδωθεί. Η επόμενη κυβέρνηση στο Βερολίνο δεν πρόκειται να συσταθεί πριν – το νωρίτερο – τα μέσα προς τέλη Απριλίου. Αφενός είναι αστείο να λέει κανείς ότι μπορεί να περιμένει μέχρι τότε, έχοντας τόσο νωπή την εμπειρία της πτώσης της Δαμασκού μέσα σε ένα δεκαήμερο περίπου. Άλλωστε, όπως λέει η παλιά θυμοσοφία: «όποιος περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει πολλά».

Πηγή: Pagenews.gr