Ντε Γκρες: Το επίμαχο ιστορικό ενός ονόματος

Για ποιο λόγο το επώνυμο που διάλεξαν οι Γκλύξμπουργκ προκαλεί αντιδράσεις; Τα γεγονότα που ακολούθησαν το Δημοψήφισμα του ’74, οι ασυνήθιστες ενέργειες των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, η άριστη σχέση του Μητσοτάκη με τους υποστηρικτές της βασιλείας, ο νόμος του ΠΑΣΟΚ και οι φήμες σχετικά με τα σχέδια των απογόνων του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ.

Για αρκετούς αναγνώστες, η χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε δέκα απογόνους του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ μπορεί να φαίνεται ως ένα θέμα δευτερεύουσας σημασίας, που δεν δικαιολογεί την πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Ωστόσο, το ζήτημα αυτό δεν είναι καθόλου απλό από θεσμική, πολιτική και νομική άποψη. Η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το θέμα αναδεικνύει γιατί είναι ευαίσθητο και αφορά όλους τους πολίτες της Ελλάδας.

Το πολιτειακό και το 1974

Πριν από 50 χρόνια, στις 8 Δεκεμβρίου 1974, οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν με συντριπτικό ποσοστό 69,18% υπέρ του τερματισμού της βασιλείας στη χώρα μας. Ο πρώην βασιλιάς Κωνσταντίνος αποχώρησε από την Ελλάδα, αναγνώρισε επίσημα το αποτέλεσμα, ωστόσο ποτέ δεν σταμάτησε να προσπαθεί να επιστρέψει στην εξουσία.

Ενδεικτικό είναι ότι, σύμφωνα με έγγραφα της περιόδου 1975-1978, ο Γκλύξμπουργκ, όπως ονομάστηκε αργότερα, εξετάζε την πιθανότητα να προχωρήσει σε πραξικόπημα με σκοπό την ανατροπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η δυναμική περίοδος της Μεταπολίτευσης δεν άφησε περιθώρια δράσης στον έκπτωτο, με συνέπεια οι επιδιώξεις του να περιοριστούν στα ζητήματα της περιουσίας του, τόσο κινητής όσο και ακίνητης, καθώς και της ιθαγένειάς του. Το συντηρητικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος αποδείχθηκε απρόθυμο να επιλύσει οριστικά τις σχετικές εκκρεμότητες, λειτουργώντας τελικά υπέρ των διεκδικήσεων των Γλύξμπουργκ. Μετά το δημοψήφισμα του 1974, παρά τις φωνές που υποστήριζαν τη δήμευση της περιουσίας τους ως φυσικό επακόλουθο της κατάργησης του βασιλικού θεσμού, η κυβέρνηση Καραμανλή ανέθεσε τη διαχείριση της εκτενούς περιουσίας σε μια επταμελή επιτροπή. Το 1980, η διαχείριση παραχωρήθηκε στον ναύαρχο Σταυρίδη, ενώ ξεκίνησε ένας κύκλος δικών για τη φορολόγησή της. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να διαπραγματευτεί με τους Γλύξμπουργκ, χωρίς όμως να επιτύχει κάποιο αποτέλεσμα. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή του δράματος σημειώθηκε τη δεκαετία του 1990, καθώς το ζήτημα συνδέθηκε και με το θέμα της ιθαγένειας.

Τα έτη 1991, 1992 και 1994 υπήρξαν καθοριστικά για τις σχέσεις της οικογένειας Γκλύξμπουργκ με την αβασίλευτη Ελλάδα. Στις δύο πρώτες χρονιές, πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ στην τρίτη ο Ανδρέας Παπανδρέου. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη δυναμική των γεγονότων εκείνης της περιόδου, είναι απαραίτητο να ανατρέξουμε στην ιστορία.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, διατηρούσε πάντα εξαιρετικές σχέσεις με το «Παλάτι», τον έκπτωτο βασιλιά Κωνσταντίνο και την οικογένειά του. Έπαιξε κεντρικό ρόλο στην Αποστασία του 1965, η οποία ήταν αποτέλεσμα της επιρροής του Παλατιού, και με την πάροδο του χρόνου προχώρησε σε ενέργειες και δηλώσεις που επιβεβαίωναν το σταθερό του ενδιαφέρον για τα συμφέροντα των Γκλύξμπουργκ στην Ελλάδα.

Η νομοθετική ρύθμιση του ΠΑΣΟΚ

Μετά την ψήφιση του νόμου Βενιζέλου, ξεκίνησε μια εκτενής δικαστική διαμάχη μεταξύ του Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ και του ελληνικού δημοσίου. Ο Γκλύξμπουργκ ζητούσε αποζημίωση ύψους 161 εκατομμυρίων ευρώ, υποστηρίζοντας ότι το ελληνικό δημόσιο του παρείχε ευτελή μεταχείριση λόγω της αφαίρεσης της ελληνικής ιθαγένειας και της χρήσης του επωνύμου «Γκλύξμπουργκ».

Η πολύπλοκη αυτή δικαστική διαδικασία διήρκεσε μέχρι το φθινόπωρο του 2002 και κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπου του επιδικάστηκαν 13,7 εκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο, δεν δικαιώθηκε στα υπόλοιπα αιτήματά του, ούτε για την ιθαγένεια ούτε για το επώνυμό του.

Πηγή: Pagenews.gr