Το 2025 και τα τουρκικά σχέδια για ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Πολλοί στην Ελλάδα προέβλεπαν χωρίς κόπο την κατάρρευση της Τουρκίας, δικαιολογώντας έτσι τα αφηγήματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας ή, καλύτερα, της ελληνικής αδράνειας. Ο στρουθοκαμηλισμός αποτελεί μια παραδοσιακή πρακτική των ελληνικών ελίτ.

Από τότε, έχουν συμβεί πολλές εξελίξεις και η κατάσταση στην Τουρκία φαίνεται να έχει βελτιωθεί, προκαλώντας όλο και περισσότερους να αναθεωρήσουν την αντίληψή τους για την πραγματικότητα και την έκταση της τουρκικής απειλής.

Η οικονομία της Τουρκίας κατατάσσεται ως η 17η μεγαλύτερη παγκοσμίως και η 7η στην Ευρώπη, με βάση το ονομαστικό ΑΕΠ το 2024, το οποίο ανέρχεται σε $1.344 δισεκατομμύρια. Επιπλέον, είναι η 12η μεγαλύτερη στον κόσμο και η 5η στην Ευρώπη με βάση την αγοραστική δύναμη, φτάνοντας τα $3.457 δισεκατομμύρια το 2024. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανέρχεται σε $15,666 σε ονομαστικές τιμές και σε $40,283 με βάση την αγοραστική δύναμη το 2024, δηλαδή είναι υψηλότερο από το ελληνικό.

Παρά την πίεση του πληθωρισμού, η παραγωγή και οι εξαγωγές, κυρίως βιομηχανικών προϊόντων, συνεχίζουν να ενισχύονται.

Ωστόσο, παραβλέπουμε τη στρατηγική γεωγραφική θέση της και το ισχυρό της πλεονέκτημα, το Ισλάμ. Οι εγχώριοι «αναλυτές» και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν κατάφεραν να αντιληφθούν εγκαίρως τη σημασία της στροφής προς το Ισλάμ που έκανε ο Ερντογάν. Ορισμένοι μάλιστα θεώρησαν τον ισλαμισμό λιγότερο επικίνδυνο από τον κεμαλισμό, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000.

Ο Ερντογάν αντιλήφθηκε ότι ο ισλαμισμός έχει την τάση να εξελιχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία για 1,5 δισεκατομμύριο μουσουλμάνους, με το Ισλάμ να μην είναι πια απλώς μια θρησκεία, αλλά μια πολιτική ιδεολογία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μετάβαση στην Παλαιστίνη από το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» της Φατάχ στο «Αλαχού Ακμπάρ» («Ο Θεός είναι μεγάλος»), που αποτελεί την πολεμική κραυγή της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.

Η Τουρκία διαθέτει πολλά πλεονεκτήματα για να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του Ισλάμ, ειδικά καθώς ο σιιτικός ισλαμισμός –με το θεοκρατικό Ιράν, τη Χεζμπολάχ και τη Συρία του Άσαντ– έχει υποστεί σημαντικές προκλήσεις.

Η Τουρκία κατέχει μια στρατηγικά σημαντική γεωγραφική θέση, που τη συνδέει με την τουρκόφωνη Κεντρική Ασία και τον Καύκασο, καθώς και με τον Αραβικό κόσμο και την Ελλάδα.

Εν μέσω μιας σοβαρής κρίσης στην Ευρώπη, που συνοδεύεται από δημογραφική παρακμή, η τουρκική πολιτική επιδιώκει να μετατρέψει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Ευρώπης, οι οποίοι ανέρχονται ήδη σε είκοσι εκατομμύρια, σε προκεχωρημένο φυλάκιο ενός αναδυόμενου ισλάμ.

Το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν σημαντικά εμπόδια στην επέκταση του οθωμανικού ισλάμ προς την Ευρώπη, καθώς δεν είναι μουσουλμανικές χώρες και, υπό ορισμένες συνθήκες, δεν είναι εύκολο να στραφούν προς τον ισλαμισμό.

Απέναντι στον οθωμανικό και ισλαμικό όγκο, ο ελληνισμός μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως ο Ακρίτας μιας αναδυόμενης Ευρώπης, εφόσον οι Έλληνες συνειδητοποιήσουν την έκταση και το βάθος της απειλής και προετοιμαστούν κατάλληλα. Έτσι, η τρέχουσα ύφεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα πρέπει να ερμηνευτεί ως η ανάγκη της Τουρκίας να εστιάσει αυτή την περίοδο στους Κούρδους και τον αραβικό κόσμο, και όχι ως κάποιο ανύπαρκτο «παράθυρο ευκαιρίας».

Πηγή: Pagenews.gr