«Cunk on Life»: H κωμική περσόνα της Ντάιαν Μόργκαν επιστρέφει με ένα σπαρταριστό mockumentary

Η ελαφρόμυαλη, ωραιοπαθής, ξεροκέφαλη δημοσιογράφος δεν παίρνει συνεντεύξεις από ανθρώπους των τεχνών και των επιστημών για να ανακαλύψει μια μεγάλη αλήθεια, αλλά για να επιβεβαιώσει όσα (λίγα) έχει στο κεφάλι της. Με ερωτήσεις κινούμενες ανάμεσα στην παιδική άγνοια και στην αγνή ηλιθιότητα και με τους συνεντευξιαζόμενους να απαντούν με deadpan τρόπο, η κωμωδία της Μόργκαν περιλαμβάνει από pythonικό σαχλαμαρισμό και υπονόμευση των θεσμών, του καθωσπρεπισμού και του ίδιου του θεάματος, μέχρι εκείνη την κωμωδία του παραλόγου, των γλωσσολογικών ευφυολογημάτων και της κυριολεκτικής προσέγγισης των μεταφορών που συναντά κανείς στα ευθυμογραφήματα του Γούντι Άλεν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Philomena Cunk Fan Page (@cunkoneverything)

Στο Cunk on Life παρατηρήσαμε μια μικρή αύξηση του βρόμικου λεκτικού χιούμορ, πιθανότατα ως άνοιγμα στο αμερικανικό κοινό, καθώς πλέον υπήρχε εκ των προτέρων γνώση της συνεργασίας με το Netflix – σκεφτείτε την αντίστοιχη διαφοροποίηση ανάμεσα στα βρετανικά και στα νετφλιξικά επεισόδια του Black Mirror από τον Τσάρλι Μπρούκερ, που επιστρέφει στη συγγραφική ομάδα του Cunk on Life.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Philomena Cunk Fan Page (@cunkoneverything)

Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όμως είναι η σατιρική ευστοχία του θεάματος, όχι τόσο στα ζητήματα που πραγματεύεται σε κάθε της έρευνα η Cunk, όσο στην ίδια την περσόνα της. Γιατί η Cunk, με τον τρόπο που διεξάγει τη δημοσιογραφική της έρευνα, δεν φωτογραφίζει μόνο το δημοσιογραφικό έλλειμμα, αλλά τον σύγχρονο ανθρωπότυπο, τον… Homo sociomedicus (sic) σύμφωνα με την lifo.gr

Τα αρνητικά σχόλια τύπου «γαργαλήστε με, για να γελάσω» από σοσιομιντιακούς βασιλείς της κωμωδίας είναι επόμενα, καθώς η κωμωδία και ο τρόμος είναι τα δυο είδη για τα οποία το φιλοθεάμον κοινό έχει (ακόμα πιο) έντονη άποψη και η λειτουργικότητά τους επαφίεται σε μεγάλο βαθμό στο γούστο και στις αναφορές του δέκτη τους. Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όμως, τουλάχιστον στα μάτια του υπογράφοντος, είναι η σατιρική ευστοχία του θεάματος, όχι τόσο στα ζητήματα που πραγματεύεται σε κάθε της έρευνα η Cunk, όσο στην ίδια την περσόνα της. Γιατί η Cunk, με τον τρόπο που διεξάγει τη δημοσιογραφική της έρευνα, δεν φωτογραφίζει μόνο το δημοσιογραφικό έλλειμμα, αλλά τον σύγχρονο ανθρωπότυπο, τον… Homo sociomedicus (sic).

Πηγή: pagenews.gr