Νέα θεωρία για την ύπαρξη του Χάροντα, του δορυφόρου του Πλούτωνα που διαθέτει υπόγειο ωκεανό

Μία νέα θεωρία που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience» έρχεται να δώσει εξήγηση για την ύπαρξη του Χάροντα, του δορυφόρου του Πλούτωνα η παρουσία του οποίου αποτελεί αντικείμενο έρευνας από την επιστημονική κοινότητα εξαιτίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του.

Ο Χάροντας ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Τζέιμς Κρίστι του Ναυτικού Παρατηρητηρίου των ΗΠΑ και ανακοινώθηκε επίσημα από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση στις 7 Ιουλίου του 1978, με την αρχική προσωρινή ονομασία S/1978 P 1. Είναι ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Πλούτωνα και το όνομα προέρχεται από τον Χάροντα, τον πορθμέα του Άδη, ο οποίος μετέφερε με τη βάρκα του τους αποθανόντες από τη μια όχθη του ποταμού Αχέροντα στην άλλη.

Η απόσταση μεταξύ Χάροντα και Πλούτωνα είναι περίπου 19.640 χλμ. σε σύγκριση με τα 384.400 χλμ. που χωρίζουν κατά μέσο όρο τη Γη από τη Σελήνη. Ο Χάροντας είναι μεγάλος για δορυφόρος σε σχέση με τον Πλούτωνα, καθώς έχει σχεδόν το μισό μέγεθός του και το 11,6% της μάζας του. Επιπλέον, σύμφωνα με αστρονόμους, δεν περιφέρεται γύρω από τον Πλούτωνα, αλλά και αυτός και ο Πλούτωνας περιφέρονται γύρω από το κοινό κέντρο μάζας τους.

Για αυτούς τους λόγους, πολλοί αστρονόμοι θεωρούν ότι ο Πλούτωνας και ο Χάροντας αποτελούν έναν διπλό πλανήτη ή ακόμα και ότι ο δεύτερος θα έπρεπε να θεωρείται από μόνος του ένας πλανήτης – νάνος.

Μια δημοφιλής θεωρία είναι ότι ο Χάροντας σχηματίστηκε με τον ίδιο τρόπο που (σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία) σχηματίστηκε η Σελήνη. Ότι δηλαδή ένα μεγάλο διαστημικό σώμα συγκρούστηκε με τον Πλούτωνα και τα θραύσματα που δημιουργήθηκαν αφού τέθηκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη ενώθηκαν και δημιούργησαν το φεγγάρι του.

H προσομοίωση

Στη νέα μελέτη οι ερευνητές με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αριζόνα εκτιμούν ότι ο Χάροντας υπήρχε ως διαστημικό σώμα στο μέγεθος περίπου που γνωρίζουμε και ότι πράγματι οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις τον έφεραν κυριολεκτικά αγκαλιά με τον Πλούτωνα αλλά στη συνέχεια τα δύο σώματα απομακρύνθηκαν έχοντας στο μεταξύ ανταλλάξει κάποιες ποσότητες υλικών οδηγώντας στο σημερινό μέγεθος και σχήμα του Χάροντα.

Οι ερευνητές λένε ότι τα μοντέλα προσομοιώσεων που είχαν χρησιμοποιηθεί για να διαπιστωθεί το πώς σχηματίστηκε ο Χάροντας ήταν σχεδιασμένα για μελέτες σε επίπεδα μεγάλου μεγέθους πλανητών ακόμη και γαλαξιών που έβγαζαν λάθος συμπεράσματα ενώ η δική τους προσομοίωση έλαβε υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά Πλούτωνα και Χάροντα για αυτό και είναι πιο αξιόπιστα τα αποτελέσματα.

Οι ερευνητές λένε ότι χρειάζονται περαιτέρω μελέτες για να διερευνηθεί εάν τόσο ο Χάροντας όσο και τα άλλα φεγγάρια του Πλούτωνα (Νύχτα, Κέρβερος, Υδρα, Στύγα) προέκυψαν από τα συντρίμμια που απελευθερώθηκαν από μια σύγκρουση και αν ένα τέτοιο γεγονός θα μπορούσε να είχε επηρεάσει την επακόλουθη γεωλογική εξέλιξη του Πλούτωνα και του Χάροντα συμπεριλαμβανομένου του εάν σχημάτισαν και διατήρησαν τους υπόγειους ωκεανούς που πιστεύεται ότι διαθέτουν.