5 βιβλία για παιδιά που θα ενισχύσουν την κριτική σκέψη και τις γνώσεις τους χωρίς να το καταλάβουν

Η αλήθεια είναι ότι για ένα παιδί τις περισσότερες φορές είναι βαρετό να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο γνώσεων. Υπάρχουν όμως κάποια βιβλία τα οποία από τις πρώτες σελίδες τους καταφέρνουν να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον των λιλιπούτειων αναγνωστών τους και χωρίς να έχουν καθόλου δασκαλίστικο τρόπο να τους χαρίζουν γνώσεις.

Το σημαντικό είναι αυτού του είδους τα βιβλία να έχουν έξυπνο κείμενο και ένα layout που να μην σε αφήνει να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Σε αυτή λοιπόν την κατηγορία ανήκουν τα παρακάτω 5 βιβλία, με τα οποία αξίζει να εμπλουτίσεις τη βιβλιοθήκη αλλά και το μυαλό του παιδιού σου.

Ερχόταν ο χειμώνας και οι άνθρωποι θα κρύωναν, ειδικά οι άνθρωποι που δεν είχαν σπίτι, γιατί είχαν τραπεί σε φυγή εξαιτίας των εχθροπραξιών στις χώρες όπου ζούσαν, ή γιατί τα σπίτια τους, και μερικές φορές οι πόλεις τους ή τα χωριά τους, είχαν καταστραφεί. Θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή του κόσμου σε αυτούς τους ανθρώπους και να συγκεντρώσουμε χρήματα για να τους βοηθήσουμε να παραμείνουν ζεστοί.

Στράφηκα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ρώτησα τους ανθρώπους ποιες ήταν οι δικές τους αναμνήσεις ζεστασιάς.

Δεκάδες χιλιάδες ανταποκρίθηκαν, ο καθένας με μια ιδιαίτερη ανάμνηση.

Πήρα τις αναμνήσεις τους κι άρχισα να τις υφαίνω σε ένα ποίημα, όσο καλύτερα μπορούσα. Διάλεξα τα θέματα απ’ όσα μου απάντησε ο κόσμος. Ήταν ένα ποίημα για όταν έρχεσαι μέσα από το κρύο, για τη σωματική ζεστασιά και για τη ζεστασιά της οικογένειας, των φίλων, της ασφάλειας.

Το ποίημα πλέχτηκε κι έγινε μακρύ, πράσινο κασκόλ. Το κάναμε ταινία. Οι πόλεμοι που είχαν οδηγήσει τους ανθρώπους στην προσφυγιά δεν σταμάτησαν. Μάλιστα νέοι πόλεμοι ξεκίνησαν, και περισσότεροι άνθρωποι έφυγαν από τα μέρη που είχαν ζήσει όλη τους τη ζωή, παίρνοντας μαζί τους ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν.

Και πάλι, ο χειμώνας κατέφτανε.

Έδωσα το ποίημα στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κι αυτοί, μαζί με τον εκδοτικό οίκο Bloomsbury, και τους υπέροχους εικονογράφους αυτού του βιβλίου, σας το παρουσιάζουν, με την ελπίδα ότι μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους, ή και την πατρίδα τους ακόμα, να ζεσταθούν αυτόν τον χειμώνα και τους χειμώνες που έρχονται.

2. Το σπίτι μου

Ένα κορίτσι κι ένα αγόρι γράφουν και κουβεντιάζουν για τα σπίτια τους. Γιατί υπάρχουν παιδιά που ζουν σε σπίτια διαφορετικά από των άλλων παιδιών. Σπίτια με ρόδες, σπίτια που τα χωρίζει η Πράσινη γραμμή, σπίτια με πολυβολεία στην ταράτσα, κι άλλα που είναι μακριά και απομονωμένα, πέρα στο Ριζοκάρπασο. Όμως σε όλα αυτά τα σπίτια τα παιδιά συνεχίζουν πάντα να ονειρεύονται.

Γράφει η Δέσποινα Ηρακλέους: «Έχω ένα σημειωματάριο. Πολλές φορές περπατώ κατά μήκος της Πράσινης γραμμής που χωρίζει την Λευκωσία στα δύο και μοιράζει την πατρίδα μου. Σκιτσάρω στο σημειωματάριο μου τα ερημωμένα σπίτια, τον χρόνο που έμεινε παγωμένος στα κουφάρια σπιτιών, οδοφράγματα, βαρέλες, πινακίδες STOP. «Απαγορεύεται η διέλευση», φυλάκια με στρατιώτες. Κοιτώ κάποια σπίτια εγκαταλειμμένα ή πιο καινούργια που έχουν πολυβολεία στην ταράτσα ή στους τοίχους. Μια μέρα ένας φίλος μιλούσε για το σπίτι που έχτισαν κοντά στην Πράσινη Γραμμή. Η αξία της γη είναι πιο φτηνή και πήρε την πολυμελή οικογένειά του να ζήσουν εκεί. Έγραψα στο σημειωματάριο μου για τη μέρα που, όπως μας διηγήθηκε, είχαν πάει υπεύθυνοι από το Υπουργείο Άμυνας με οδηγίες, για να ανοιχτούν στους τοίχους στην ταράτσα ‘τρύπες΄ που θα χρησιμοποιηθούν ως πολυβολεία σε περίπτωση συγκρούσεων. Είναι κλειστές τώρα με πολυστερίνη αλλά θα τις σπάσουν για να μπει όπλο, αν ξεκινήσουν ταραχές στο νησί».

Η Φωτεινή Στεφανίδη αναφέρεται στο πως προσέγγισε την εικονογράφηση: «Το γραπτό, το λιτό γραπτό της Δέσποινας Ηρακλέους έφερε στη μνήμη το γεγονός της εισβολής που θυμάμαι ολοκάθαρα στην Ελλάδα του 1974 – ήμουν 12 χρονών. Η Δέσποινα παραθέτει τρεις διαφορετικές περιπτώσεις σπιτιών όπου ζουν και μεγαλώνουν παιδιά σήμερα στην Κύπρο, 50 χρόνια μετά. Παιδιά που ζουν είτε σε τέσσερις ρόδες είτε πλάι στην αόρατη πράσινη γραμμή είτε στο απομονωμένο Ριζοκάρπασο. Τα αγκαλιάζει δε, με το εύρημα μιας παιδικής στακάτης έκθεσης. Με τρεις διαφορετικούς τρόπους προσέγγισα με τη σειρά μου εικονογραφικά το θέμα: – Παιδική ζωγραφική χρησιμοποιώντας μάλιστα το αριστερό χέρι. – Ρεαλιστική αναπαράσταση της πραγματικότητας. – Υπερρεαλιστική ονειρική θέαση, κάθε παιδί έχει δικαίωμα στο όνειρο. Μετά με πήγε μόνο του και με παρέσυρε σε μια εξομολόγηση συναισθημάτων που ήταν και προσωπική μου ανάγκη».

3. To μεταξένιο 

Σε μια χώρα μακρινή που κανείς δεν ξέρει υπήρχε ένα παιδί από μετάξι. Το έλεγαν μεταξένιο και φοβόταν τη ζωή, μια νύχτα όμως φάνηκε γενναίο και πήγε στη γιορτή. Εκεί τα βρήκε δύσκολα και έχασε αρκετά κομμάτια του, μα βρήκε την αγκαλιά, τη φροντίδα, την αγάπη… Στο τέλος βρήκε και τον εαυτό του.

4. Ο Τίγρης & η Λεοπάρδαλη

Το αγαπημένο κλασικό βιβλίο, «Ο Τίγρης και η Λεοπάρδαλη», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1971, εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, από την ΑΜΜΟ – Ιστορίες για τα Παιδία. Ο Τίγρης δεν μοιάζει καθόλου με τη Λεοπάρδαλη. Εκείνος έχει ρίγες, ενώ η Λεοπάρδαλη έχει βούλες. Ο καθένας τους αγαπά το μοναδικό χαρακτηριστικό του, αλλά όταν αποφασίζουν να τα συνδυάσουν – τις ρίγες και τις βούλες – σε έναν κοινό χώρο, ανακαλύπτουν κάτι υπέροχο. Μέσα από αυτή τη συνεργασία, οι δυο φίλοι μαθαίνουν ότι οι διαφορές τους μπορούν να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο, κι ότι η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στη δύναμη της αποδοχής και της κοινής δημιουργίας. Η Jill Gill, μια καλλιτέχνιδα που έχει αφιερώσει πάνω από εξήντα χρόνια στη ζωγραφική και την εικονογράφηση, δημιουργεί μια τρυφερή και γεμάτη χρώματα ιστορία, που γοητεύει μικρούς και μεγάλους.

5. Ο γείτονάς μου ο δεινόσαυρος

Γλυκό, ευαίσθητο και τρυφερό το βιβλίο Ο γείτονάς μου ο δεινόσαυρος ανοίγει μια νέα πύλη στην παιδική φαντασία και μαθαίνει στα παιδιά το αίσθημα του ανήκειν και το πώς να αγκαλιάζουν το διαφορετικό. Το παιδικό βιβλίο Ο γείτονάς μου ο δεινόσαυρος, είναι ένα από τα επτά νέα παιδικά βιβλία των εκδόσεων Μάρτης που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2024.

Με υπέροχη εικονογράφηση, ο δημιουργός επιμελείται τόσο την συγγραφή όσο και την εικονογράφηση του βιβλίων χαρίζοντας στην ιστορία χρώματα και συναισθήματα. Η μικρή Λιζ και ο γείτονάς της ο κος Γουίλσον είναι οι πρωταγωνιστές μας που ζουν σε μια όμορφη πόλη. Ο δημιουργός του βιβλίου καταφέρνει να φέρει ως πρωταγωνιστή έναν δεινόσαυρο, αγαπημένο αντικείμενο μελέτης των μικρών παιδιών, πλαισιώνοντας αυτό τον ήρωα με ένα δίδαγμα αγάπης και αποδοχής για αυτό που εμάς μας φαίνεται διαφορετικό. Από την άλλη πλευρά, η μικρή Λιζ είναι ένα ενθουσιώδες παιδί που θέλει να δείξει σε όλους την αληθινή εικόνα του κύριου Γουίλσον. Ποιος είναι ο κύριος Γουίλσον, ο ταλαντούχος ζαχαροπλάστης της πόλης, χωρίς το καπέλο του και το μουστάκι του;

Πηγή: pagenews.gr