Πρόεδρος Δημοκρατίας: Συναίνεση με το ζόρι;

Υπάρχει η παρανόηση ότι οι μεγάλες πλειοψηφίες που επιτεύχθηκαν κατά τις εκλογές των Προέδρων της Δημοκρατίας προήλθαν από συναινέσεις, με σκοπό ο Πρόεδρος να εκπροσωπεί όσο το δυνατόν περισσότερο –τουλάχιστον σε κοινοβουλευτικό επίπεδο– την εθνική ενότητα. Ωστόσο, παραλείπουμε να αναφέρουμε ότι αυτές οι ευρείες συναινέσεις προήλθαν κυρίως από συνταγματική αναγκαιότητα, καθώς στην 3η ψηφοφορία απαιτούνταν πλειοψηφία 180 βουλευτών, διαφορετικά θα προκηρύσσονταν εκλογές. Έτσι, αυτές οι αναγκαστικές συναινέσεις υποκρύπτουν επίσης μια κομματική σκοπιμότητα, δηλαδή την αποφυγή ή την επιδίωξη πρόωρων εκλογών.

Για παράδειγμα, ο Κωστής Στεφανόπουλος εκλέχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ύστερα από πρόταση της Πολιτικής Άνοιξης, την οποία αποδέχθηκε το ΠΑΣΟΚ, καθώς η προσφυγή στις κάλπες δεν ήταν συμφέρουσα για κανένα από τα δύο κόμματα. Ο ασθενής Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός προεκλογικού αγώνα εκείνη την περίοδο. Έτσι, ο Στεφανόπουλος εκλέχθηκε με οριακή πλειοψηφία 181 βουλευτών στις 8 Μαρτίου 1995. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιώργος Παπανδρέου αρνήθηκε, με βλακώδη τρόπο όπως αποδείχθηκε, να συναινέσει στην επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, καθώς θεωρούσε ότι τον συνέφεραν οι πρόωρες εκλογές, με αποτέλεσμα η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές τον Οκτώβριο του 2009.

Ας μην εξωραΐζουμε τις καταστάσεις παραλείποντας το πλαίσιο των συναινέσεων.

Σήμερα, μετά την πρόσφατη αναθεώρηση του Συντάγματος, ο πρωθυπουργός δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να βασίζεται σε εκβιασμένες συναινέσεις. Έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι η δημιουργία ενός συναινετικού κλίματος είναι επιλογή του, επιλέγοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια προσωπικότητα από την Κεντροαριστερά. Από την άλλη, υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξει μια «κομματική» προσέγγιση, επιλέγοντας έναν υποψήφιο από τη Νέα Δημοκρατία, ο οποίος θα στηριχθεί αποκλειστικά από τους βουλευτές του κόμματος, με τη λογική «έχω την πλειοψηφία και κάνω ό,τι θέλω».

Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να επιτύχει μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία άνω των 180 εδρών, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, το πολύ να φτάσει κοντά στους 160 βουλευτές. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο πρωθυπουργός αισθάνεται ασφαλής και έχει την αυτοπεποίθηση να επεκτείνει το άνοιγμα προς τον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο ή αν θα επιδιώξει να εξασφαλίσει την κομματική συνοχή της παράταξής του, προτείνοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας πολιτικό από τον δικό του χώρο.

Ωστόσο, το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνο σε αριθμούς. Αφορά κυρίως το πολιτικό περιβάλλον, τις συμμαχίες και τις συνεργασίες. Ορισμένοι νεοδημοκράτες, με τον κομματικό τους πατριωτισμό και με νοοτροπία που θυμίζει τη δεκαετία του 1980, επιθυμούν να ωθήσουν το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αριστερά κόμματα. Δεν έχουν την ικανότητα να δουν πέρα από το άμεσο περιβάλλον τους. Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε πολιτική απομόνωση, καθώς δεν διαθέτει διαύλους επικοινωνίας με κανένα άλλο κόμμα, γεγονός που θα δυσκολέψει τις ενέργειές της μέχρι το τέλος της θητείας της. Με την εκλογή, κατόπιν δικής της πρότασης, Προέδρου της Δημοκρατίας από την Κεντροαριστερά, υπάρχει η δυνατότητα να αποκατασταθεί μια ουσιαστική επαφή με το ΠΑΣΟΚ, αποτρέποντας έτσι τη δημιουργία ενός εναλλακτικού πόλου «προοδευτικής» διακυβέρνησης.

Πηγή: Pagenews.gr