Θα μπορέσει ο Ανδρουλάκης να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα στο ΠΑΣΟΚ;

Αφήνοντας στην άκρη τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για το πρόσωπό του, μπορούμε να θεωρήσουμε τον Νίκο Ανδρουλάκη έναν ικανό πολιτικό, αξιολογώντας πάντα με βάση τα αποτελέσματα. Εξετάζοντας τι παρέλαβε και πού έχει φτάσει μέχρι σήμερα, είναι προφανές ότι έχει κάνει βήματα. Ωστόσο, τώρα αρχίζουν οι προκλήσεις, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ τις ικανότητές του, αν λάβουμε υπόψη δύο αδιαμφισβήτητες αλήθειες: Πρώτον, δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου, ώστε να προκαλεί σεβασμό από όλους, και δεύτερον, δεν είναι Κώστας Σημίτης, ώστε, ως πρωθυπουργός, να μπορεί να μοιράζει την εξουσία και να κερδίζει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Το ΠΑΣΟΚ έχει να κυβερνήσει έντεκα χρόνια και έχει περάσει από πολλές δοκιμασίες.

Έτσι, ο Νίκος Ανδρουλάκης διαθέτει περιορισμένα μέσα για να διαχειριστεί την εσωκομματική κατάσταση, η οποία παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά: Υπάρχει μια ομάδα που αντιτίθεται στη συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς να εκφράζει σαφείς προτάσεις. Μια δεύτερη ομάδα έχει ξεκάθαρη θέση υπέρ της συνεργασίας με την Αριστερά, με στόχο τη δημιουργία προοδευτικής κυβέρνησης. Τέλος, υπάρχει και μια τρίτη ομάδα που, αν και δεν το δηλώνει δημόσια, θα υποστήριζε θετικά μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Αξιοσημείωτη είναι και η πρόσφατη παρέμβαση του κ. Πεταλωτή (ΚΙΔΗΣΟ), ο οποίος επίσης εξέφρασε την αντίθεσή του στη συναίνεση με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι γνωστό ότι το ΚΙΔΗΣΟ αποτελεί μια συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ.

Ας αναρωτηθεί κάποιος καλόπιστος πώς μπορεί ο Ανδρουλάκης να βρει ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις αντιφάσεις, χωρίς να έχει τα πλεονεκτήματα του Ανδρέα ή του Σημίτη. Πώς μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κακοφωνία -που σίγουρα δεν είναι πολυφωνία- η οποία επηρεάζει άμεσα και καθοριστικά τη δημόσια εικόνα του ΠΑΣΟΚ; Αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Επιπλέον, ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιμετωπίζει και την Ιστορία ως εμπόδιο. Ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος έχει ενοποιηθεί ουσιαστικά μόνο δύο φορές: υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ανδρέα Παπανδρέου. Με την απουσία αυτών των δύο ηγετών, ο χώρος διασπάστηκε σε πολλές κατευθύνσεις. Να σημειώσουμε ότι η Ένωση Κέντρου προήλθε από τη συγχώνευση οκτώ μικρών κομμάτων με εξωτερική παρέμβαση. Αυτό δείχνει ότι η ενοποίηση δεν ήταν πραγματική, καθώς η διάσπαση συνέβη με μεγάλη ευκολία μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα.

Σήμερα, μακριά από την εξουσία, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ καλείται να συμβιβάσει ασυμβίβαστες πολιτικές κατευθύνσεις, με όλα τα δεδομένα να είναι εις βάρος του. Είναι εύκολο να τον επικρίνουμε, αλλά ίσως να αλλάξουμε γνώμη αν λάβουμε υπόψη τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, καθώς ορισμένα στελέχη προωθούν όχι μόνο προσωπικές στρατηγικές, αλλά και διαφορετικές πολιτικές ατζέντες με δημόσιο λόγο.

Στο ΠΑΣΟΚ, σήμερα, όλα είναι ανοιχτά. Αν και αυτή η κατάσταση, σχεδόν δυόμισι χρόνια πριν από τις εκλογές, μπορεί να έχει περιορισμένο κόστος, με την πάροδο του χρόνου και την έλλειψη σαφήνειας, σίγουρα θα προκαλέσει πολιτικό vertigo.

Πηγή: Pagenews.gr