Politico: Πως ο Τραμπ θα φέρει την αναγκαστική «ενηλικίωση» της Ευρώπης

Οι ηγέτες της Ευρώπης είχαν λάβει εδώ και καιρό πολλά «μηνύματα» για το τι θα μπορούσε να σημαίνει μια δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ στο τιμόνι των ΗΠΑ, ωστόσο απέτυχαν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό σχέδιο και μια κοινή στρατηγική ως προς την διαχείριση του νέου πλανητάρχη.

Το Politico σε δημοσίευμά του, θέτει το εξής εύλογο ερώτημα: «Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα βρισκόμασταν σε συνθήκες που θα ανάγκαζαν τη Γαλλία να προσφέρει στρατιωτική υποστήριξη στη Δανία, ελπίζοντας να αποτρέψει έναν ενδεχόμενο πόλεμο με τις ΗΠΑ;!».

Είναι αναμφίβολο ότι ο πρόεδρος της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, έχει γυρίσει την Ευρώπη σε μια εποχή απειλών και ωμής βίας, χωρίς καθιερωμένο διεθνές δίκαιο για να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε την επιθετικότητα μεταξύ κρατών ή να ενθαρρύνουμε τη λύση μέσω της διπλωματίας.

Για αυτό φυσικά δεν ευθύνεται μόνο ο Τραμπ. Η Ευρώπη από μια εποχή σχετικής ειρήνης και σταθερότητας (μετά το 1945), κλήθηκε να μπει απότομα σε ένα πολεμικό κλίμα που ξεκίνησε το 2022 με την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ σήμερα έχει να διαχειριστεί την μετάβαση σε αυτό που ονομάζεται «πολεμική οικονομία».

Οι φιλειρηνικοί -σε μεγάλο βαθμό- Ευρωπαίοι ηγέτες, νιώθουν τώρα να στριμώχνονται από την κοινή αντίληψη που έχουν Τραμπ και Πούτιν.

Ότι δηλαδή, η ισχύς κάνει το δίκαιο — και η ισχύς μάλιστα, έχει και προνόμια.

Ο 25ος πρόεδρος της Αμερικής επέβαλε προστατευτικούς δασμούς και επέκτεινε την αμερικανική επικράτεια, αποκτώντας τον έλεγχο της Χαβάης, του Πουέρτο Ρίκο, της Γκουάμ και των Φιλιππίνων κατά τη διάρκεια της θητείας του, ενώ, αναφέρθηκε με μια έντονα επεκτατική ρητορική στην διώρυγα του Παναμά, τον Καναδά και τη Γροιλανδία, σαν να μην έχει κουραστεί και φοβηθεί αρκετά ο κόσμος από τα δυο εν εξελίξει πολεμικά μέτωπα, σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.

Τα «μαθήματα»

Συνεπώς, ποια μαθήματα θα πρέπει να πάρουν οι δυτικοί σύμμαχοι της Αμερικής από τις πρώτες μέρες της δεύτερης θητείας του Τραμπ;

Πρώτα και κύρια, το προφανές: Τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι δύσκολα για την Ευρώπη.

Ο «Τραμπ 2.0» συνιστά μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με αυτά που ξέραμε ως σήμερα — πιο σίγουρος και αποφασισμένος από ποτέ, ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται έτοιμος να καταπατήσει κάθε όριο, εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα την ατζέντα του «Make America Great Again».

Η αποδόμηση όσων έχουν προηγηθεί είναι η στρατηγική που έχει επιλέξει, τόσο στην εγχώρια όσο και στην εξωτερική πολιτική της χώρας του και οι κραυγές αποδοκιμασίας από τους επικριτές θα ενδυναμώσουν απλώς μια κυβέρνηση που βλέπει την αντίδραση ως απόδειξη ότι βρίσκεται στο σωστό δρόμο.

Το δόγμα του Τραμπ, είναι φτιαγμένο από την ίδια ύλη.

Αυτό που θέλει ο πρόεδρος, πρέπει να το πετύχει, είτε έχει είτε δεν έχει την υποστήριξη του Κογκρέσου, είτε αφορά στα ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων είτε στο μεταναστευτικό, είτε στα ενεργειακά.

Η Γροιλανδία βάζει σε μπελάδες την Ευρώπη

Διεθνώς, το αν ο Τραμπ θα επιτεθεί στη Γροιλανδία ή όχι είναι, σε κάποιο βαθμό, άνευ ουσίας. Αυτό όμως που είναι ζήτημα ουσίας, είναι το αν θα επιτεθεί σε ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ και τι θα σημάνει αυτό για την ευρωατλαντική συμμαχία και το μέλλον της.

Όπως φυσικά, είναι ζήτημα ουσίας το αν θα επιβάλει τελικά δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές, χτυπώντας ακόμα περισσότερο μια ήδη ζημιωμένη ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία «χάνει τον αγώνα» από ΗΠΑ και Κίνα.

Πολύ συχνά, ο Τραμπ έχει παρερμηνευτεί ως απομονωτιστής — δεν είναι. Στην ουσία, υπήρξε πάντα ένας επιχειρηματίας που απέκτησε και πολιτική εξουσία, επομένως η ατζέντα του δεν είναι παρά η ατζέντα ενός ανθρώπου που θέλει να αυξήσει τη δύναμη της χώρας του.

Η Γροιλανδία διαθέτει έναν τεράστιο ανεκμετάλλευτο ορυκτό πλούτο, ενώ το 40% της θαλάσσιας μεταφοράς κοντέινερ των ΗΠΑ περνάει από τη Διώρυγα του Παναμά.

Το δεύτερο «μάθημα»

Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο μάθημα για τους Ευρωπαίους: Οι επιλογές τους είναι περιορισμένες, και αυτό θα κοστίσει ακριβά στην ήδη πιεσμένη γηραιά ήπειρο, με κάποιον τρόπο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αρχίσει να φροντίζει τον εαυτό της — η Αμερική δεν πληρώνει πλέον για την άμυνά της με τον τρόπο που το έκανε στο παρελθόν και η εμπορική πολιτική του Τραμπ θα τον ωθήσει να κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ότι οι ΗΠΑ θα αυξήσουν τον πλούτο τους και την ισχύ τους στο παγκόσμιο σύστημα.

Η άποψη ότι η Ευρώπη θα επανέλθει σε μια κανονικότητα σε τέσσερα χρόνια δεν είναι σωστή, σύμφωνα πάντα με το Politico.

Υπάρχουν λίγα κοινά σημεία μεταξύ της ευρωπαϊκής ηγεσίας και της Ουάσινγκτον αυτή τη στιγμή.

Αμερικανοί αξιωματούχοι όπως ο Μάικ Πομπέο, ο Τζέιμς Μάτις και ο Χ.Ρ. ΜακΜάστερ, έχουν αποχωρήσει εδώ και καιρό από το προσκήνιο.

Αντί να παραστεί σε μια συνάντηση υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ για να ξεκινήσει η νέα διατλαντική σχέση με το σωστό τρόπο, ο νέος υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο απλώς έκανε ένα τηλεφώνημα. Δεν υπάρχει κανείς στην Ουάσινγκτον που να μπορεί ή να θέλει να περιορίσει τον Τραμπ.

Σε απάντηση, η Ευρώπη θα μπορούσε απλώς να υποχωρήσει και να εκτελέσει τις εντολές του Τραμπ.

Αλλά τότε, θα έπρεπε να υπομείνει χωρίς διαμαρτυρίες τις αποπροσανατολιστικές προκλήσεις και τις επιθέσεις του, ακολουθούμενες πιθανώς από ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Σίγουρα θα έπρεπε να ακολουθήσει την, κατά βάση, δικαιολογημένη αμερικανική απαίτηση για δραστική αύξηση των αμυντικών δαπανών και να αναλάβει ένα πολύ πιο μεγάλο μερίδιο στην άμυνά της.

Οι επιλογές της Ευρώπης

Σε αυτό το σενάριο, η Ένωση πιθανώς θα έπρεπε επίσης να ακολουθήσει το παράδειγμα της Σαουδικής Αραβίας και να αγοράσει περισσότερα συστήματα όπλων, αντί να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη των δικών της αμυντικών βιομηχανιών.

Ακολουθώντας αυτήν την λύση, η Ευρώπη θα έπρεπε να επιλέξει πλήρως μεταξύ του Τραμπ και της Κίνας — χωρίς να μένει σε μια θέση που δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση ή προσπαθεί να παίζει και στα δυο ταμπλό.

Εναλλακτικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να προετοιμαστεί για τον «τυφώνα» και να γίνει όσο ψυχρή είναι και ο Τραμπ.

Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο των δασμών και να προχωρήσει σε μια πιο επιθετική τακτική και σε μια στάση αυτονομίας.  

Η Ευρώπη διαθέτει κάποια οικονομική επιρροή από μόνη της.

Όπως ανέδειξε η Ρυμ Μομτάζ από το Carnegie Europe: «Οι χώρες της ΕΕ εκπροσώπησαν το 45% όλων των ξένων επενδύσεων που γίνονται στις ΗΠΑ το 2023, σύμφωνα με την Υπηρεσία Οικονομικής Ανάλυσης των ΗΠΑ — φτάνοντας τα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Οι Ευρωπαίοι επενδύουν τρεις φορές περισσότερα στις ΗΠΑ από ό,τι η δεύτερη κατά σειρά ήπειρος.

Αυτό όχι μόνο δημιουργεί και διατηρεί εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, αλλά συμβάλλει επίσης στη χρηματοδότηση της καινοτομίας και της βιομηχανικής υπεροχής της Αμερικής στον ανταγωνισμό με την Κίνα».

Επιπλέον, η Ευρώπη είναι υπεύθυνη για την αγορά του 50% όλων των εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου των ΗΠΑ και του 28% όλων των εξαγωγών φυσικού αερίου.

Από το 2019 έως το 2023, παρέλαβε πάνω από το 1/4 των εξαγωγών όπλων των ΗΠΑ — καταγράφοντας αύξηση από το 11% που ήταν την περίοδο 2014-2018 — και αγοράζει το 17% των συνολικών εξαγωγών των ΗΠΑ.

Έτσι λοιπόν, οι Αμερικανοί εξαγωγείς θα διαμαρτύρονταν έντονα αν άρχιζαν να αντιμετωπίζουν αντισταθμιστικούς δασμούς.

Αλλά πέρα από αυτό, το να αντιμετωπίσει κανείς τον Τραμπ στα ίσια, θα απαιτούσε πλήρη αναθεώρηση της γεωπολιτικής και της θέσης της Ευρώπης στον κόσμο.

Θα απαιτούσε την αναδιαμόρφωση της διατλαντικής σχέσης, ενώ η Ουάσινγκτον θα προσπαθούσε ενεργά να χωρίσει την Ένωση προσεγγίζοντας τα κράτη μέλη της σε διμερές επίπεδο και ενθαρρύνοντας ιδεολογικούς συμμάχους στην ήπειρο — όπως ο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας και ο Ρόμπερτ Φίκο της Σλοβακίας — να αποσταθεροποιήσουν την ενότητα της ΕΕ.

Πηγή: Pagenews.gr