«Πρώτα η Αμερική»: Πώς ο Τραμπ ξεπουλά την Ουκρανία

Κάποιοι, υπερβολικά αισιόδοξοι, ουκρανοί και ευρωπαίοι αναλυτές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι πίσω από τις πρόσφατες κινήσεις του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία κρύβεται κάποιο «καλό» σχέδιο. Οτι σκοπεύει, ίσως, να ισχυροποιήσει την Ευρώπη και μετά, σε ένα ενιαίο μέτωπο μαζί της, να πιέσει τη Ρωσία, ρίχνοντας την τιμή του πετρελαίου.

Ομως, αν κρίνει κανείς από τις ενέργειές του στη Γάζα, ή στις ίδιες τις ΗΠΑ, το πλέον πιθανό είναι ότι το μόνο του σχέδιο είναι αυτό που φαίνεται: μια ωμή συναλλαγή, επωφελής μόνο για την Αμερική και τον ίδιον προσωπικά.

Στον κόσμο του Τραμπ, όλα έχουν το τίμημά τους και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για συναίσθημα ή και ηθική, γράφει ο Guardian: Οι κοινές αξίες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στρατιωτική βοήθεια και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο «ηγέτης του ελεύθερου κόσμου», δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το ποιος ελέγχει τα εδάφη της ανατολικής Ουκρανίας, αρκεί να μπορεί ο ίδιος να έχει πρόσβαση στα ορυκτά σπάνιων γαιών που βρίσκονται κάτω από αυτά. Ηταν πολλοί εκείνοι που περίμεναν πώς και πώς να αναλάβει ο Τραμπ την προεδρία των ΗΠΑ, προκειμένου να σταματήσει –«σε 24 ώρες», όπως είχε υποσχεθεί– τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο οποίος κλείνει τον τρίτο του χρόνο. Δεν καταλάβαιναν –αν και θα έπρεπε– ότι η ειρήνη που διαπραγματεύεται ο Τραμπ δεν αφορά καθόλου τη δικαιοσύνη.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει δείξει ξεκάθαρα ότι είναι έτοιμος να πιέσει την Ουκρανία και την Ευρώπη να κάνουν παραχωρήσεις για να δελεάσουν τη Ρωσία να υπογράψει. Δεν τον απασχολεί ποιος θα χάσει τι. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι τι θα κερδίσει ο ίδιος.

«Είμαι εδώ για να προσπαθήσω να επιτύχω την ειρήνη», είπε ο Τραμπ από το Οβάλ Γραφείο. «Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο από το να καταφέρω να σταματήσουν να σκοτώνονται εκατομμύρια άνθρωποι».

Αυτή η στροφή 180 μοιρών στη στάση των ΗΠΑ προς την Ουκρανία έρχεται έπειτα από τρία χρόνια κατά τα οποία η Ουάσινγκτον βοηθούσε τη χώρα να αμυνθεί, αλλά όχι και να κερδίσει τον πόλεμο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, όπως το θέτει ο Guardian, βοήθησε στη διαχείριση των συμπτωμάτων της ρωσικής επιθετικότητας. Τώρα, ο Τραμπ λέει ότι θέλει να προσφέρει τη θεραπεία. Αυτή, όμως, έχει μια μορφή εξαιρετικά ανεπιθύμητη για τους Ουκρανούς: «Σταματήστε να αντιστέκεστε, ώστε να μην σας επιτίθενται», τους λέει.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν επικρίθηκε αρκετά για τη στάση της απέναντι στον πόλεμο. Είτε επειδή βοήθησε υπερβολικά, είτε επειδή δεν βοήθησε αρκετά το Κίεβο. Η θέση του Λευκού Οίκου, όμως, ήταν πάγια, από την εισβολή της Ρωσίας, τον Φεβρουάριο του 2022: «Δεν υπάρχει λύση για την Ουκρανία, χωρίς την Ουκρανία». Με λίγα λόγια, ο Μπάιντεν πίστευε ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί ήταν αυτοί που θα αποφάσιζαν πώς και πότε θα κάθονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μετά ήρθαν οι εκλογές και, τελικά, η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο, όχι στο πεδίο των μαχών ή από έλλειψη οπλισμού, αλλά από την τιμή των αυγών στην Πενσιλβάνια.

«Κατά μία έννοια», γράφει ο Guardian, «η μεγαλύτερη προδοσία του Μπάιντεν στο Κίεβο ήταν η ήττα του στις αμερικανικές εκλογές». Ο Τραμπ υπονόησε, τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, με δηλώσεις του, ότι δεν θα αφήσει την Ουκρανία να καταρρεύσει εντελώς, κι αυτό είναι το μόνο θετικό της υπόθεσης, αν και δεν διευκρίνισε πώς ακριβώς θα το κάνει.

«Ο πρόεδρος Πούτιν θέλει ειρήνη τώρα, και αυτό είναι καλό, και δεν ήθελε ειρήνη με τον Μπάιντεν», πρόσθεσε, διότι όλα πρέπει να ξεκινούν και να καταλήγουν στον ίδιο. Ολα δείχνουν ότι ο Τραμπ έχει στο μυαλό του την Ουκρανία περίπου όπως και τη Γάζα: σαν ένα τεράστιο ακίνητο, το οποίο μπορεί να διαπραγματευτεί με καθαρά εμπορικούς όρους. Γι’ αυτό και ανέθεσε την «ειρηνευτική διαδικασία» στον Στιβ Γουίτκοφ, τον διαπραγματευτή του που χειρίστηκε και τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα, αντί του σκληροπυρηνικού στρατηγού Κιθ Κέλογκ.

«Μεγάλο μέρος της Ευρώπης παρακολουθεί, προσπαθώντας να καταλάβει εάν ο Τραμπ πρόκειται να φέρει την ήπειρο αντιμέτωπη με ένα τετελεσμένο γεγονός στην ανατολική της πλευρά», γράφει ο Guardian, επιδιώκοντας να αποσταλούν ευρωπαϊκά στρατεύματα –χωρίς προστασία από το ΝΑΤΟ– στην Ουκρανία, σε μια συμφωνία που ο ίδιος θα έχει διαπραγματευτεί μόνο με τη Μόσχα. «Τι μένει να διαπραγματευτεί κανείς;», είπε στον Guardian ένας ευρωπαίος αξιωματούχος, ο οποίος αποκάλεσε την εξέλιξη «παράδοση». Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Η Ρωσία έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα προχωρήσει περαιτέρω στις απαιτήσεις της.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είπε ότι θέλει η συμφωνία να θεραπεύσει τις «αρχικές αιτίες της σύγκρουσης», στις οποίες εντάσσει τη φιλοδυτική στάση της Ουκρανίας και τις επεκτάσεις του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Πώς ακριβώς θεραπεύονται αυτά; Ισως με τον χειρότερο τρόπο. «Μπορεί να επιδιώξει να γυρίσει το ρολόι πίσω», είπε ένας άλλος ευρωπαίος αξιωματούχος και να απαιτήσει από τις αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στη Βαλτική, την Πολωνία και άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες να επιστρέψουν στις ΗΠΑ, εγείροντας ανησυχίες για περαιτέρω αρπαγές εδαφών από τη Ρωσία, καθώς δεν θα υπάρχουν αμερικανικά στρατεύματα εκεί για να εγγυηθούν την άμυνά τους.

Ο υπουργός Αμυνας του Τραμπ, Πιτ Χέγκσεθ, είπε την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου στους ομολόγους του τού ΝΑΤΟ ότι «η μείωση του αριθμού των αμερικανικών στρατευμάτων στην Ευρώπη θα μπορούσε να είναι μέρος οποιασδήποτε συμφωνίας», επιβεβαιώνοντας ότι το συγκεκριμένο σενάριο δεν είναι καθόλου απίθανο. Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ διαπραγματεύεται με την Ευρώπη και όχι με τη Ρωσία, επισημαίνει ο Guardian και η Ευρώπη έδωσε την αντιπρότασή της: Αντιμετωπίστε μας ως εταίρο και δώστε μας μια θέση στο τραπέζι.

«Δεν πρέπει να βγάλουμε τίποτα από το τραπέζι πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις», είπε η Κάγια Κάλας, επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, πριν από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ την Πέμπτη.

«Είναι σαφές ότι οποιαδήποτε συμφωνία πίσω από την πλάτη μας δεν θα λειτουργήσει. Χρειάζεστε τους Ευρωπαίους, χρειάζεστε τους Ουκρανούς». Δεν είναι σαφές πόσο έπεισε τον Τραμπ. «Ολα είναι στο τραπέζι», απάντησε ο Χέγκσεθ.

«Στις συνομιλίες του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Ζελένσκι, οι απαιτήσεις και οι παραχωρήσεις είναι στην αποκλειστική αρμοδιότητα του ηγέτη του ελεύθερου κόσμου: του Προέδρου Τραμπ». Το ερώτημα, καταλήγει ο Guardian, είναι ποιος βρίσκεται πλέον σε αυτόν τον ελεύθερο κόσμο και ποιο είναι το κόστος εισόδου σε αυτόν.

Πηγή: Pagenews.gr