Ο Πέιτζ μοιραζόταν σίγουρα κάποια από τα πιο παρακμιακά ένστικτα του Κρόουλι. Στις περιοδείες του συγκρουήματος, πολλοί μάρτυρες ανέφεραν ότι κουβαλούσε μαζί του μια βαλίτσα γεμάτη μαστίγια, αλυσίδες, φίμωτρα και άλλα ερωτικά σύνεργα, τη χρήση των οποίων υποστήριζε ο Κρόουλι για την ενίσχυση της μαγικής δύναμης σε σεξουαλικές τελετές. «Ο Κρόουλι δεν είχε πολύ καλή γνώμη για τις γυναίκες», θα παραδεχόταν ο Πέιτζ σε μια σπάνια συνέντευξή του, προσθέτοντας: «Και δε νομίζω ότι είχε άδικο». Η άφιξη των Zeppelin στο Λος Άντζελες το 1969 συνέπεσε με την εμφάνιση μιας ιδιαίτερα ενεργής σκηνής γκρούπι, στην οποία πολλά από τα κορίτσια που συμμετείχαν ήταν κάτω από το όριο της νόμιμης ηλικίας συναίνεσης.
Η Pamela Des Barres, επιφανής γκρούπι και συγγραφέας της σημαντικής αυτοβιογραφίας I’m With the Band, ήταν η (on-off) κοπέλα του Πέιτζ από το 1969 ως το 1973 και στο βιβλίο της εκθείαζε τον αντίκτυπο «αυτών των νεαρών, καυτών κοριτσιών (που) όχι μόνο ήθελαν αυτούς τους ροκ σταρ, αλλά επέμεναν σε αυτό». Ο αείμνηστος ροκ δημοσιογράφος Μικ Φάρεν είχε εκφράσει μια λιγότερο ρομαντική άποψη, περιγράφοντας την έντονη δυσανεξία του προς μια σκηνή που «έζεχνε μπίρα, σπέρμα και δυσάρεστες καταστάσεις», καθώς θυμόταν τα μέλη του συγκροτήματος στο πίσω δωμάτιο μιας ντισκοτέκ «να τους παίρνουν πίπες 13χρονα κορίτσια κάτω από το τραπέζι».
Αργότερα, ο Τζίμι Πέιτζ θα έλεγε προς υπεράσπισή του ότι περνούσε τις περισσότερες από αυτές τις περιοδείες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του πίνοντας τσάι. «Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι», έλεγε, «για όλους όσοι επέζησαν από εκείνη την εποχή. Τέλος της ιστορίας». Ο Μπόναμ όμως, κατά τραγικό τρόπο, δεν επέζησε. Το πραγματικό τέλος του γκρουπ ήρθε κατά τη διάρκεια των προβών για την περιοδεία του 1980, όταν ο θρυλικός ντράμερ πνίγηκε από τον ίδιο του τον εμετό μετά από μια μέρα μαραθώνιας κατανάλωσης αλκοόλ που είχε ξεκινήσει με ένα «πρωινό» από τέσσερις τετραπλές βότκες.
Οι Zeppelin βρίσκονταν ήδη τότε σε δημιουργική παρακμή, που αναμφισβήτητα επιταχύνθηκε από τον εθισμό του Πέιτζ στην ηρωίνη (άλλο ένα στοιχείο που μοιραζόταν με τον ήρωά του, τον Κρόουλι), ενώ ο Ρομπερτ Πλαντ, ο οποίος είχε χάσει τον 5χρονο γιο του το 1977, φαινόταν να έχει χάσει και τον ενθουσιασμό για τη πληγωμένη ισχύ των Zeppelin. Οι τρεις επιζώντες συμφώνησαν ότι η ιστορία τους είχε τελειώσει, δώδεκα χρόνια και οκτώ άλμπουμ μετά από τότε που ξεκίνησαν όλα.
Πηγή: pagenews.gr