Μαρινάκης: Η αντιπολίτευση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον πόνο των συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη

Στη σημασία της πολιτικής επικοινωνίας και της αλήθειας σε μια περίοδο έντονης παραπληροφόρησης αναφέρθηκε ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, μιλώντας στην 7η Τακτική Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ,

Καταφέρθηκε εκ νέου εναντίον της αντιπολίτευσης με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών και υπογράμμισε την ανάγκη οι νέοι άνθρωποι να συμμετέχουν ενεργά στη δημόσια συζήτηση και να κατανοήσουν την πραγματικότητα πίσω από τις πολιτικές δηλώσεις και τις κατηγορίες που διακινούνται.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικού Εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη στην 7^η Τακτική Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ

Αγαπητέ Πρόεδρε φίλε Ορφέα,

Γενικέ Διευθυντή της Νέας Δημοκρατίας, Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της ΝΔ, φίλες και φίλοι, Αντιπρόεδροι της ΟΝΝΕΔ, Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, Μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, του Εκτελεστικού Γραφείου, του Πολιτικού Συμβουλίου.

Όταν έρχομαι εδώ, δεν κάνω μία ακόμα ομιλία, θεωρώ και έτσι θεωρούμε και όλοι εμείς.

Θα το καταλάβετε όταν περάσουν κάποια χρόνια. Πολύ σωστά το είπε ο Γιάννης. Έχει κάνει πολλές ομιλίες στην Κεντρική Επιτροπή.

Αυτές είναι ιστορίες οι οποίες ξεκινάνε μέσα από τα φοιτητικά χρόνια, μέσα από τα χρόνια της νεολαίας, μέσα από τα χρόνια της δουλειάς και καταλήγουν σε πολύ ισχυρούς δεσμούς. Και αν κάτι με παρηγορεί, σε μία πάρα δύσκολη περίοδο έντονης τοξικότητας στη χώρα μας, είναι ότι ακόμα ερχόμενος εδώ γνωρίζω τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που με ακούν. Αλλά και αυτούς που δεν τους γνωρίζω προσωπικά, μας ενώνουν τόσο πολλά, που είναι σαν να σας ξέρω χρόνια.

Εγώ, λοιπόν, σήμερα θέλω να εκμεταλλευτώ αυτήν την πολύ σημαντική ευκαιρία που μου δίνετε, για να σας εκφράσω κάποιες σκέψεις μου και κάποιους προβληματισμούς μου που μόνο σε ένα τέτοιο βήμα θα μπορούσα να το κάνω.

Και η ευκαιρία είναι διπλή, αφενός μεν γιατί μιλάω στο «σπίτι μου» πολιτικά, την ΟΝΝΕΔ, στην οποία χρωστάω πάρα πολλά, ίσως και εγώ δεν έχω καταλάβει πόσα, γιατί με έμαθε από φοιτητή να σκέφτομαι ότι, μόνο αν βγω μπροστά για τη σχολή μου, για τη δουλειά μου, για το γραφείο όπου δουλεύω, για το δικό μου γραφείο στη συνέχεια, όπου για τον καθένα είναι ο κόπος της ζωής του, μόνο έτσι μπορώ να κάνω αυτά τα πράγματα.

Και ο δεύτερος λόγος είναι γιατί νομίζω ότι το πιο σημαντικό ακροατήριο αυτήν την χρονική περίοδο να εκφράσει κανείς αυτούς τους προβληματισμούς είναι ένα ακροατήριο νέων ανθρώπων. Και αναφέρομαι και σε εσάς που είστε σήμερα εδώ, αλλά και σε αυτούς με τους οποίους μπορεί να μιλήσετε. Αναφέρομαι και σε εσάς, που είστε σήμερα εδώ, αλλά και σε εκείνους που μπορεί να ακούσουν, να δουν, να διαβάζουν αυτήν την ομιλία.

Πρώτη σκέψη λοιπόν είναι ότι, δεν νομίζω ότι μπορούμε να θυμηθούμε περίοδο χρονικά, ίσως σε αυτό συμβάλλουν και τα νέα μέσα διάδοσης, που να έχουν διακινηθεί και στην Ελλάδα, αλλά και εκτός Ελλάδας τόσα ψέματα και τόσες μισές αλήθειες και να έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις η παραπληροφόρηση.

Και νομίζω ότι εσείς μπορείτε να με καταλάβετε πολύ περισσότερο κυρίως γιατί το ζείτε καθημερινά. Τυχαίνει μάλιστα και μέρος των νομοθετικών μου αρμοδιοτήτων ως Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ να είναι και ο Τύπος και η ενημέρωση.

Πόσες φορές έχω κληθεί να απαντήσω σε αιτιάσεις οι οποίες θα έπρεπε να απαντώνται από την ίδια την πραγματικότητα, από την αλήθεια που προκύπτει από έναν νόμο, από κάτι το οποίο φαίνεται, αν δει κανείς και διαβάσει τι θέλει να νομοθετήσει η κυβέρνηση.

Μέχρι και τις προηγούμενες ημέρες απαντούσα για το αν έχουμε καταργήσει το 8ωρο, που μια απλή ανάγνωση των νομοθετημάτων της κυβέρνησης δίνει την απάντηση. Μια επικοινωνία με έναν εργαζόμενο δίνει την απάντηση. Μέχρι και τις προηγούμενες εβδομάδες μας ρωτούσαν για το αν αυξάνουμε τους φόρους, επειδή έχουμε αυξήσει τα φορολογικά έσοδα.

Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους -και αναφέρομαι στην αντιπολίτευση- που, είτε δεν καταλαβαίνουν αυτήν την διαφορά, είτε σκοπίμως παραποιούν την πραγματικότητα. Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει, αλλά όποιο και από τα δύο να συμβαίνει είναι πρόβλημα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι γίνεται μία κυβέρνηση να μειώνει τους φόρους, έχουμε μειώσει 73 άμεσους και έμμεσους φόρους και παράλληλα να αυξάνονται τα έσοδα.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι που δεν είχαν δουλειά βρήκαν δουλειά, γιατί αντιμετωπίζεται η φοροδιαφυγή και γιατί υπάρχει ανάπτυξη. Μεγαλώνει δηλαδή η πίτα.

Έχω απαντήσει πάρα πολλές φορές για το ζήτημα των φιλοδωρημάτων. Διότι η κυβέρνηση αυτή θέσπισε αφορολόγητο στα φιλοδωρήματα, αλλά μας κατηγορούσαν για το εντελώς αντίθετο, ότι φορολογήσαμε τα φιλοδωρήματα. Έχουμε κληθεί να απαντήσουμε για το αν «ιδιωτικοποιείται το νερό». Όπου δεν υπάρχει καν εξαγγελία ή συζήτηση για ιδιωτικοποίηση του νερού.

Σε αυτό λοιπόν το έδαφος, σε αυτό το κλίμα, γιατί τίποτα δεν γεννιέται από το τίποτα στην πολιτική, έχει ξεκινήσει και αυτή η νέα προσπάθεια εργαλειοποίησης και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, προπαγάνδας από την αντιπολίτευση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών.

Πάνω σε κάτι απολύτως τραγικό, πάνω σε ένα υγιές αίτημα της κοινωνίας για δικαιοσύνη, πάνω στον πόνο συγγενών νεκρών, ένα σύνολο κομμάτων, που δεν έχει απόλυτη ιδεολογική ομοιογένεια, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, αλλά έχει απόλυτη ταύτιση ως προς στους σκοπούς, θέλει αυτό το σύνολο να πάρει μια δική του «ρεβάνς».

Και η ιστορία ξεκινά δέκα χρόνια πριν. Η μεγάλη διαφορά αυτής της προσπάθειας σε σχέση με τις προηγούμενες προσπάθειες της Αντιπολίτευσης είναι ότι, τις προηγούμενες φορές βασίστηκαν πάνω στην οργή της κοινωνίας για την πολύ δύσκολη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και πολύ δύσκολα και σκληρά μέτρα, άρα είχε ένα οικονομικό υπόβαθρο. Τώρα, το έδαφος, στο οποίο πάνε να καλλιεργήσουν από την αντιπολίτευση αυτή την τοξικότητα, είναι ο θάνατος 57 συνανθρώπων μας και μάλιστα πολλών νέων συνανθρώπων μας.

Άρα, είναι πολύ πιο δύσκολο για εμάς να βγούμε και να απαντήσουμε στην αντιπολίτευση στα ψέματα που διακινεί, γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις αντιπαράθεση τη στιγμή που διερευνάται ένα τόσο τραγικό δυστύχημα.

Αλλά σκεφτείτε πόσα πράγματα, που είναι καταφανώς ψευδή, τα έχει κάνει κτήμα της η κοινή γνώμη. Πόσες φορές έχετε κληθεί να «αμυνθείτε» για τη βουλευτική ασυλία για παράδειγμα του πρώην υπουργού Μεταφορών, γιατί είναι βουλευτής ακόμα, ενώ, δεν έχει καμία σχέση με τη διερεύνηση της υπόθεσης; Δηλαδή, οι όποιες ευθύνες μπορεί να έχει κι αυτό θα το αποφασίσει μόνο η Δικαιοσύνη, δεν πρόκειται να «μπλοκαριστούν» ως προς τη διερεύνησή τους, επειδή είναι ή δεν είναι βουλευτής.

Αυτό που λέμε είναι κάτι, το οποίο το μαθαίνεις από το πρώτο έτος της νομικής και τα κόμματα της αντιπολίτευσης το ξέρουν, το έλεγα και στην χθες στην Βουλή. Όμως, πόσες φορές έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία να απαντήσουμε, ενώ, είναι κάτι το οποίο είναι ξεκάθαρο;

Πόσοι ξέρουν, ειδικά από τους νέους ανθρώπους, ότι επί Μητσοτάκη, επί Κυριάκου Μητσοτάκη, άλλαξε η παραγραφή για τα πολιτικά πρόσωπα και έχουν κοινή παραγραφή με όλους τους πολίτες;

Είμαι σίγουρος ότι αν κάνετε αυτές τις ερωτήσεις ούτε 10-15%, θα ξέρουν την πραγματικότητα. Πόσοι ξέρουν, ότι δεν υπήρξε καμία αλλοίωση στο υλικό, όταν η αντιπολίτευση μας μιλούσε για «μονταζιέρες»; Πόσοι ξέρουν, ότι δεν υπάρχει «ξεχασμένο» βαγόνι;

Πόσοι ξέρουν ότι είναι άλλο πράγμα το γιατί έγινε η έκρηξη με το αν μεταφερόταν – και μάλιστα λένε ότι κάποιος το έκρυβε αυτό- εύφλεκτο υλικό σε ένα βαγόνι; Τα μπλέκουν όλα, τα βάζουν στο «μπλέντερ» και δημιουργούν μία εντύπωση που είναι άρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί.

Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε, ότι όταν το αφήνεις το ψέμα, επειδή μπορεί να θεωρείς ότι δεν γίνεται να τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα, το ψέμα αυτό μεγαλώνει. Και κάποια στιγμή, το βρίσκεις μπροστά σου. Άρα πρέπει να μιλήσουμε, με επιχειρήματα, χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο, χωρίς ποτέ να επιτεθούμε σε συγγενείς θυμάτων.

Ειδικά αυτή την περίοδο, της έντονης τοξικότητας από την αντιπολίτευση, εμείς πρέπει να ξέρουμε καλά την αλήθεια και να αρχίσουμε να τη λέμε, χωρίς να φοβόμαστε.

Να απαντάμε με τον δικό μας τρόπο, αυτόν της ευπρέπειας. Όχι του τσαμπουκά πολιτικών χώρων με τους οποίους δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση.

Δεύτερο. Υπάρχουν δύο δρόμοι στην πολιτική. Πολλές φορές και στη ζωή. Ο ένας δρόμος είναι πολύ εύκολος. Πολύ γρήγορος. Πάντοτε όμως καταλήγει σε αποτυχία.

Ο πρώτος δρόμος, μεγάλα λόγια, μεγάλες υποσχέσεις, ψευτο-πατριωτισμοί, ψευτο-τσαμπουκάδες. Κάτι σας θυμίζουν όλα αυτά. Εμείς, σε αυτό το δρόμο, εμείς δεν έχουμε μπει ποτέ, -ή όσες φορές η παράταξη μπήκε στον πειρασμό να πει κάποια τέτοια πράγματα στο παρελθόν- αμέσως επανήλθε στον ρεαλισμό και στον δρόμο της αλήθειας.

Ο δεύτερος δρόμος είναι ο δρόμος της υπευθυνότητας, της παραδοχής λαθών, της διόρθωσης των πολλών προβλημάτων. Ο δρόμος αυτός οδηγεί σε αποτέλεσμα. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολος δρόμος γιατί δεν έχεις άμεσα αποτελέσματα, δεν παίρνεις άμεσα την αποδοχή του κόσμου, δεν μπορεί να απομονωθεί εύκολα ένα απόσπασμα 15 δευτερολέπτων, 20, 30 δευτερολέπτων για να γίνεις αρεστός.

Αλλά αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος που 51 χρόνια υπηρετεί η ΝΔ, η ΟΝΝΕΔ και είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και είμαι πολύ υπερήφανος που έζησα αυτή την προσπάθεια από κοντά, ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, ως γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, ως υφυπουργός στον Πρωθυπουργό και πρώτα και πάνω απ’ όλα, ως ένας άνθρωπος που από τότε που πήρε το πτυχίο του δουλεύει, όπως και όλοι εσείς. Που μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του ήρθε να συμβάλλει σε αυτό το κόμμα.

Δεν θα σας πω πολλά. Θα σας πω ότι είμαστε σήμερα εν έτει το 2025, στο βήμα της Κεντρικής Επιτροπής. Έχουν νομοθετηθεί τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Έχουμε δώσει μάχες. Έχουμε χάσει, ως χώρα, χρόνια. Έχουμε χάσει εξάμηνα γι’ αυτές τις μάχες. Έχουμε διακινδυνεύσει, ακόμα και την σωματική σας ακεραιότητα για αυτές τις μάχες, για ασφαλή πανεπιστήμια, για τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Και καθόμαστε απλά και το λέμε. Ναι, γιατί θα έπρεπε να είναι δεδομένο.

Σήμερα, έχουμε μια κυβέρνηση που έχει δημιουργήσει μισό εκατομμύριο δουλειές. 500.000 άνθρωποι που δεν είχαν δουλειά, που πληρώνονταν με το επίδομα ανεργίας, βρήκαν δουλειά και δεν βρήκαν δουλειά τυχαία. Βρήκαν δουλειά για μειώθηκαν οι φόροι, βρήκαν δουλειά γιατί ακολουθήθηκε μια πολιτική από τη ΔΥΠΑ και το Υπουργείο Εργασίας, ενίσχυσης της εργασίας. Βρήκαν δουλειά γιατί η χώρα μας ήταν πρώτη σε εξαγωγές και σε ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Βρήκαν δουλειά γιατί καταφέραμε και ψηφιοποιήσαμε το κράτος και οι επιχειρήσεις εξοικονόμησαν πόρους και χρήματα. Αυτά οι νέοι άνθρωποι τα καταλαβαίνουν. Σε μια εποχή που πολύ μεγάλα κράτη δεν ήξεραν αν θα κλείσουν τους προϋπολογισμούς τους, έχουμε αυξήσει περίπου 30% το μέσο μισθό μέσα σε πολύ δύσκολα χρόνια και πρέπει να το κάνουμε παραπάνω.

Ακούσαμε τον Πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να λέει ότι δεν έχουμε κατάληψη μετά από 35 χρόνια. Ξέρετε σημαίνει αυτό. Δεν έγινε τυχαία. Με μια σειρά από εκκενώσεις καταλήψεων όλα αυτά τα χρόνια .

Και για να βγούμε και λίγο από τη χώρα, να σας θυμίσω ότι πριν από 10 χρόνια τότε που συζητούσαμε σε ποια χώρα θα μεταναστεύσουμε, γιατί είχαμε ανεργία ρεκόρ- ειδικά στους νέους η ανεργία ήταν 36%. Πάνω από ένας στους τρεις νέους εκείνη την εποχή ήταν άνεργος. Εκείνη την περίοδο όποιος από τους φίλους μας έφυγε στον εξωτερικό, τον έδειχναν με το δάχτυλο γιατί ήταν Έλληνας, χωρίς να φταίει κανένας Έλληνας πολίτης.

Γιατί ήμασταν το μαύρο πρόβατο λόγω της κυβέρνησης που είχαμε τότε, – το 2015-2019. Όχι να πρωταγωνιστήσουμε σε εξέλιξη δεν μπορούσαμε, δεν μπορούσαμε καν να πούμε το οτιδήποτε. Και ήταν κάτι που πλήγωνε αλλά δεν έφταιγε κανείς σε τίποτε.

Ρωτήστε λοιπόν τι γνώμη έχει τώρα για την Ελλάδα, η Ευρώπη και ο κόσμος. Για τον Πρωθυπουργό της χώρας. Τι γνώμη είχαν για τον Αλέξη Τσίπρα που έκανε γνωστή διεθνώς τη λέξη κωλοτούμπα, και τι γνώμη έχουν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο Πρόεδρός μας, είναι ο Πρωθυπουργός. Που πριν και πάνω από όλα εξέλιξε την παράταξη και με το δικό μας αγώνα έγινε Πρωθυπουργός.

Ποιος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που κάποιοι από την αντιπολίτευση θέλουν να φύγει από Πρωθυπουργός, για να έρθει δεν ξέρω κι εγώ ποιος; Είναι αυτός ο οποίος πρωταγωνίστησε και έφερε 43 δισ. για να μην χάσει κανένας άνθρωπος τη δουλειά του στην πανδημία, αυτός ο οποίος πρωταγωνίστησε για το Ταμείο Ανάκαμψης, για να έχουμε τη δυνατότητα ως κράτος να έχουμε επιτέλους έναν μηχανισμό πρόληψης, πολιτικής προστασίας, με το πρόγραμμα ΑΙΓΙΣ, με drones, με καθαρισμούς οικοπέδων. Είναι αυτός που έφερε το 112 μέσα σε λίγους μήνες, όταν κάποιοι δεν μπορούσαν καν να το προχωρήσουν. Κι έχουμε ζήσει κι άλλα εθνικά δράματα στην χώρα πριν το 2019, αλλά δεν κάνουμε πολιτική πάνω σε εθνικά δράματα. Είναι ο Πρωθυπουργός που όταν η Ευρώπη μιλούσε μόνο για πράσινη μετάβαση, μιλούσε για Ενιαίο Ταμείο άμυνας και εξαίρεση αμυντικών δαπανών, μιλούσε για ανταγωνιστικότητα, μιλούσε για μια άλλη μεταναστευτική πολιτική που στην Ελλάδα πετυχαίνει, σε σχέση με άλλες χώρες. Και το ένα μετά το άλλο με ευρωπαϊκά κράτη ήταν αμήχανα. Αυτή είναι η Ελλάδα των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτός λοιπόν είναι ο δύσκολος δρόμος, ο οποίος έχει αποτελέσματα. Και να είστε υπερήφανοι που ανήκετε σε μια παράταξη που ακολουθεί αυτόν τον δρόμο και να τον υπερασπίζεστε με πάθος, χωρίς βέβαια να κουνάτε το δάχτυλο.

Και πάω στο ρόλο της ΟΝΝΕΔ. Θεωρώ ότι ο ρόλος της ΟΝΝΕΔ αυτή την περίοδο είναι ίσως ο πιο σημαντικός από ποτέ. Και λόγω της έντασης που έχει δημιουργήσει η αντιπολίτευση για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αλλά και γιατί είναι μπροστά μας δύο χρόνια πάρα πολύ σημαντικά για τη χώρα. Θέλει προσοχή, αλλά δεν θέλει φόβο. Μην θεωρείτε ότι έχετε να φοβηθείτε κάποιον. Βγείτε μπροστά. Μιλήστε και στα όργανα και στην κοινωνία. Και στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα και στα Πανεπιστήμια.

Οι πολίτες θέλουν Δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη για τους συγγενείς, Δικαιοσύνη για τα θύματα, για κάθε τραγικό δυστύχημα, όχι μόνο για τα Τέμπη. Αλλά οι πολίτες θέλουν και κάτι άλλο, εκτός από Δικαιοσύνη. Θέλουν να ζήσουν σε μια κανονική χώρα που να μπορεί να αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Γιατί οι πολιτικοί μας αντίπαλοι αυτό το οποίο θέλουν να κάνουν, δεν είναι μια εναλλακτική, δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα, αυτά τα χρόνια -με τα σωστά μας και με τα λάθη μας- με τα όσα σημαντικά έγιναν και όσα πρέπει να κάνουμε ακόμα. Αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να φέρουν το χάος και την αποσταθεροποίηση. Και αν έχουμε αμφιβολίες για κάποια ζητήματα, έχοντας πάντα εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, ξέρουμε ότι μόνο αυτή θα δώσει απαντήσεις. Γι’ αυτό έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Με το χάος δεν πρόκειται να δοθούν απαντήσεις. Αν πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να έχουν προχωρήσει κάποια πράγματα πιο γρήγορα στις μεταφορές, στον Σιδηρόδρομο -που έχουν ήδη προχωρήσει αρκετά- σίγουρα με το «μπάχαλο» και με ετερόκλητες δυνάμες από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά να θέλουν να πάρουν «ρεβάνς» στις πλάτες πονεμένων ανθρώπων δεν θα προχωρήσει τίποτα.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί το 2025 δεν είναι 2015, ούτε 2012. Το 2025 έχουμε μία «τεχνογνωσία» ως χώρα. Το ζήσαμε. Τους ζήσαμε. Ούτε τρένα φτιάξανε. Δείτε λίγο τα ποσοστά ολοκλήρωσης, το 2019 της περιβόητης τηλεδιοίκησης, που, ναι, πράγματι, θα έπρεπε σε αυτή τη χώρα να υπάρχει νωρίτερα. Αλλά, δείτε τι είχαν κάνει όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί». Ούτε πλουσιότεροι γίναμε. Ο ένας μετά τον άλλον τα αδέρφια μας και οι φίλοι μας στο εξωτερικό έφυγαν, ούτε άλλαξαν αυτό που κατηγορούν, τη βουλευτική ασυλία, τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Τίποτα δεν έκαναν από όλα αυτά.

Ούτε κράτος έφτιαξαν. Ούτε ποτέ Δικαιοσύνη απέδωσαν. Το αντίθετο. Παρά- Υπουργεία Δικαιοσύνης έφτιαξαν. Αυτός ο «εφιάλτης» επιθυμεί να επιστρέψει. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που θέλουν να πάρουν «πολιτική ρεβάνς» δεν είναι κάποιοι άλλοι. Ας μην μπερδευόμαστε. Και δεν το λέω σε σας γιατί εσείς το ξέρετε πολύ καλά. Το λέω γιατί πρέπει να βγούμε παντού και να το φωνάξουμε. Εμείς, λοιπόν, δεν ανακαλύψαμε κανέναν «μπαμπούλα». Θυμίζουμε την ίδια την πραγματικότητα. Εμείς δεν λέμε ότι είμαστε τέλειοι. Δείχνουμε, όμως, ένα δρόμο. Τον περιγράφουμε: για την οικονομία, για την παιδεία, για την υγεία, για την προσωπική ευημερία του καθενός.

Κλείνω, λοιπόν, με κάτι το οποίο το είπα στη Βουλή χθες με αφορμή μια επίκαιρη ερώτηση που μου έκανε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας κ. Κωνσταντοπούλου.

Όταν αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο στον Θράκης, από την Νομική Κομοτηνής, πήρα δύο πτυχία. Το ένα ήταν το πτυχίο της σχολής μου. Το άλλο ήταν το «πτυχίο» της πραγματικότητας της ελληνικής, που αν θέλει κανείς ταχύρρυθμα να την μάθει πηγαίνει σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο.

Κι εμείς δεν είμαστε από αυτούς που μένουμε εκεί μια ζωή, τελειώνουμε τις σπουδές μας, φεύγουμε και προχωράμε τη ζωή μας σε αντίθεση με άλλες νεολαίες άλλων κομμάτων. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Τον ξέρουμε πάρα πολύ καλά. Με διάφορες εκφάνσεις: άκρα, κέντρο, κεντροαριστερά, αριστερά. Δεν αναφέρομαι στους ψηφοφόρους, αναφέρομαι στα κόμματα, αναφέρομαι στις παρατάξεις αυτούς που είναι τόσο «ευαίσθητοι», τόσο «δημοκράτες» που στερούν σπουδές, που στερούν πτυχία από τους συμφοιτητές τους και παραβιάζουν τον έναν νόμο μετά τον άλλο. Όλοι αυτοί, πάνω κάτω, κάνουν αυτό το οποίο κάνουν κάποιες πολιτικές δυνάμεις σήμερα.

Πιάνονται από μια τραγωδία, από μια οικονομική κρίση, από ένα τραγικό συμβάν και εργαλειοποιούν τον πόνο, την δυστυχία, την αγωνία, τα πάντα. Πόσες φορές έχετε δει για κάτι πολύ τραγικό, να έρχονται και σας λένε «να κάνουμε κατάληψη, να κλείσουμε δύο εβδομάδες τη σχολή» χωρίς να προτείνουν κάτι. Λες και αυτό το γεγονός από μόνο του δεν είναι κοινός τόπος ότι είναι τραγικό για όλους τους φοιτητές. Λες και αν κάποιος δεν πάει στη σχολή του, αν δεν πάρει το πτυχίο του πιο γρήγορα θα βελτιωθεί μια κατάσταση.

Αυτό πάνε να κάνουν και για την χώρα. Το ίδιο πράγμα. Η λογική του «καταληψία», η λογική του ότι «η κανονικότητα», όπως είχε πει μια πρώην υπουργός, «δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την αριστερά», είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Σε αυτήν την παθογένεια, υπάρχουν κάποιοι που ήταν πάντοτε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Κάποιοι ήταν πάντοτε δικαιωμένοι, με τα δικά μας λάθη ως πολιτικός χώρος αλλά πάντοτε δικαιωμένοι στο τέλος. Αυτή είναι η ΔΑΠ, η ΟΝΝΕΔ και η Νέα Δημοκρατία.

Πάνω σε αυτά τα εφόδια, πάνω σε αυτό το «πτυχίο», πάνω σε αυτές τις γνώσεις πρέπει να δώσουμε απαντήσεις. Προφανώς με τις εμπειρίες της ζωής μας, στη συνέχεια με τα ένσημά μας, με τη δουλειά μας.

Η κατάληξη είναι, στο τέλος της ημέρας ο δύσκολος δρόμος που σας περιέγραψα και ο οποίος δικαιώνεται. Και δικαιώνεται γιατί όλοι αυτοί – τα κόμματα της αντιπολίτευσης- μπερδεύουν τη φασαρία μιας ηχηρής μειοψηφίας, με τη δύναμη μιας σιωπηρής πλειοψηφίας. Μπερδεύουν τις φωνές, τις κραυγές των λίγων με το πείσμα για πρόοδο των πολλών, του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, το οποίο στην περίπτωση των Τεμπών θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη για όλους, από την Δικαιοσύνη και δεν θέλει κομματική εκμετάλλευση.

Είμαι, λοιπόν, σίγουρος ότι, όχι μόνο δεν θα πετύχουν τους στόχους τους οι πολιτικές δυνάμεις αυτές, αλλά η χώρα θα πάει μπροστά και δεν θα γυρίσει πίσω. Και θα συμβάλλουμε κι εμείς σε αυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ, λοιπόν, για ό,τι έχετε κάνει μέχρι σήμερα για αυτή την παράταξη και κυρίως γι’ αυτό τον τόπο και είμαι σίγουρος ότι θα προχωρήσουμε όλες και όλοι μαζί και στα δύσκολα, αλλά και στα πολύ σημαντικά τα οποία έχουμε για την πατρίδα.

Πάντοτε, στο πλευρό του ανθρώπου, ο οποίος, Ορφέα, δεν πίστεψε σε ένα πρόσωπο και σε άλλα πολλά πρόσωπα και στην κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο, πίστεψε σε αυτό το οποίο περιέγραψα. Σε ανθρώπους οι οποίοι αγαπάνε τη Νέα Δημοκρατία και τόσο στην δουλειά τους και σε όλη τη ζωή τους, έχουν μάθει να ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ναι, πράγματι, με αυτούς τους ανθρώπους έχει μάθει να πορεύεται και είμαστε πολύ περήφανοι που και εμείς είμαστε στον πλευρό του.

Πηγή: pagenews.gr