Μανώλης Λιδάκης: Οι εξομολογήσεις για την καριέρα του-Τα τραγούδια με τα οποία άφησε αποτύπωμα

Έκανα τη μοναξιά μου/ παραθύρι στα όνειρά μου/ κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος/ και μου μίλησε με θάρρος/ Μου ‘πε: κοίτα πως πετάω/ κι από τα ψηλά κοιτάω/ έτσι είδα τα όνειρά σου/ κι είμαι τώρα εδώ μπροστά σου Μου ‘πε κι άλλα – μου ‘πε κι άλλα/ ώσπου άρχισε ψιχάλα/ έλα, μου ‘πα πάμε τώρα/ δε φοβόμαστε τη μπόρα…: Μπορεί να μοιάζει περίεργο αλλά το αγαπημένο τραγούδι του Μανώλη Λιδάκη δεν ήταν κάποια από τις μεγάλες του επιτυχίες αλλά ο «Ο Γλάρος», σε στίχους της Βάσως Αλαγιάννη και μουσική δική του. Ίσως επειδή καθρέφτιζε την ψυχή και τη ζωή του σύμφωνα με το protothema.gr

Γιατί ο Μανώλης Λιδάκης, που «πέταξε» χθες στα «άστρα που τον μάλωναν», πρόωρα, στα 65 του χρόνια, υπήρξε, πέρα από κορυφαίος λαϊκός τραγουδιστής, ένας μοναχικός, κλειστός και βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος, που αναμετρήθηκε με πάθη και προσωπικούς δαίμονες, αλλά πάντα εύρισκε το θάρρος και τη δύναμη να ξανασηκώνεται και να συνεχίζει.

Ευθύς, ειλικρινής, ενίοτε σε σοκαριστικό βαθμό, αλλά και ιδιόρρυθμος και αντισυμβατικός δεν ήθελε ούτε κατάφερε να προσαρμοστεί, για πολύ, στα γρανάζια της δισκογραφίας και των δημοσίων σχέσεων και αυτό το πλήρωσε καθώς η απομόνωσή του από το σύστημα έμοιαζε προδιαγεγραμμένη: «Εγώ λάτρεψα τη μουσική και το τραγούδι όμως δεν μπορώ να πω ότι διαθέτω αυτό το γαλβανισμένο στομάχι που χρειάζεται γι΄ αυτό το ζηλιάρικο επάγγελμα στο οποίο επικρατούν λυκοφιλίες κι άλλα τέτοια. Εγώ ότι έχω να πω, θα το πω ευθέως, μπροστά σου. Δεν είμαι τσιγκούνης στον καλό λόγο αλλά παράλληλα δεν θα διστάσω ποτέ να ασκήσω κριτική, αν ερωτηθώ, σε κάτι που δεν μού αρέσει. Πράγματι δεν το κυνηγάω και πολύ το πράγμα. Εγώ φεύγω για να μπορώ να επιστρέφω. Υπάρχουν τραγουδιστές και συνθέτες οι οποίοι έβγαλαν πολλά χρήματα από αυτό το επάγγελμα χωρίς να έχουν κανένα καλλιτεχνικό υπόβαθρο μέσα τους και δεν θεωρούνται καν ομότεχνοί μου. Πιστεύω εξάλλου ότι στην Ελλάδα αληθινοί καλλιτέχνες είναι μόνο το 10% απ’ όσους εμφανίζονται. Όπως και έχει δημιουργηθεί στον κόσμο μια λανθασμένη εικόνα σχετικά με το τί σημαίνει καλός άνθρωπος. Το προσωπείο του καλού παιδιού έχει φορεθεί πολύ τελευταία» μού έλεγε το 2010, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης για την εφημερίδα «Έθνος».

Και τη στάση αυτή, τη διατήρησε σε όλη τη διάρκεια του μουσικού του ταξιδιού, που ξεκίνησε στα παιδικά του χρόνια, στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, όπου και έπιασε για πρώτη φορά μικρόφωνο στα χέρια του, συνεχίστηκε με εμφανίσεις σε διάφορα άγνωστα λαϊκά μαγαζιά της επαρχίας, έκανε μια στάση στο πρώτο σόου ταλέντων της ελληνικής τηλεόρασης, το «Να η ευκαιρία», για να «προικιστεί» στη συνέχεια μέσα από συνεργασίες με κορυφαία ονόματα, όπως η Βίκυ Μοσχολιού, ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Χάρις Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελένη Βιτάλη, ο Γιάννης Πάριος, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Χρήστος Νικολόπουλος και φυσικά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης που αποτελούσε, διαχρονικά, το ερμηνευτικό του είδωλο σύμφωνα με το protothema.gr

Αυτό ήταν εξάλλου και το ερμηνευτικό μοντέλο που ακολούθησε ο Μανώλης Λιδάκης. Οι ερμηνείες του ήταν λιτές, δωρικές και ταυτόχρονα τόσο βαθιά συναισθηματικές που μιλούσαν απευθείας στην καρδιά του ακροατή. Λάτρεψε το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι αλλά και τον παραδοσιακό ήχο, τα υπηρέτησε επί δεκαετίες με σεβασμό και συνέπεια και δημιούργησε, αναμειγνύοντάς τα, έναν φρέσκο, έντεχνο λαϊκό ήχο ο οποίος αναδείχτηκε μέσα από δεκάδες αγαπημένα τραγούδια. Από το «Άστρα μη με μαλώνετε», τη «Χαλκίδα», το «Δε μετανιώνω», τα «Φτερά του έρωτα» και τον απόλυτο ύμνο της αγάπης «Για να σε συναντήσω» μέχρι τις εξαιρετικές διασκευές του σε κλασικές λαϊκές επιτυχίες όπως ο «Πυρετός» του Άκη Πάνου, τα «Μάτια παλάτια» του Τσιτσάνη, το «Και Καρτερώ» του Μπαγιαντέρα, ο Λιδάκης υπήρξε, αναμφισβήτητα, μια από τις καλύτερες φωνές που γέννησε αυτός ο τόπος κι ας μην αναγνωρίστηκε, επισήμως τουλάχιστον, στο βαθμό που τού άξιζε, όσο βρισκόταν εν ζωή.

Και τον ίδιο όμως δεν τον απασχολούσαν οι τιμές, οι διακρίσεις, οι βραβεύσεις, οι δημόσιες μεγαλοστομίες: «Η δημοσιότητα ούτε με συναρπάζει ούτε με ενοχλεί. Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου. Εγώ βέβαια έχω κατορθώσει να μην αισθάνομαι ποτέ σπουδαίος και μέγας και τρανός. Αυτό είναι μάλλον θέμα γονιδίων γιατί και οι γονείς μου ήταν έτσι. Με το καλημέρα που λέω σε έναν άνθρωπο του δείχνω ότι δεν με απασχολεί το αν με ξέρει ή δεν με ξέρει. Δεν πιστεύω ότι θα ήμουν κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο αν λειτουργούσα διαφορετικά. Και που να φθάσω δηλαδή; Υπάρχει ένας σημαντικός άνθρωπος στο Λος Άντζελες ο οποίος μού είχε προτείνει να πάω εκεί για ένα διάστημα να δουλέψουμε μαζί. Δεν μπορώ εγώ να πάω να κάτσω στο Λος Άντζελες περιμένοντας μήπως κάνω διεθνή καριέρα» είχε εξομολογηθεί στην ίδια εκείνη συνέντευξή μας.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως δεν χαιρόταν την επιτυχία. Προφανώς ήθελε τα τραγούδια του να αγαπιούνταιν να τραγουδιούνται και ν΄ αγγίζουν τον κόσμο αλλά πρώτα απ΄ όλα στις επιλογές του εμπιστευόταν το δικό του κριτήριο: «Πρωτίστως πρέπει να αρέσει σε μένα αυτό που κάνω κι έπειτα ελπίζω ότι θα αρέσει και στους άλλους. Ο καλλιτέχνης έχει υποχρέωση να προτείνει. Δεν θέλω να σου πω ότι δεν με αφορά η επιτυχία του δίσκου μου. Όμως δεν διαβάζω τί γράφουν για μένα, δεν είμαι στην τσίτα για το πόσο θα πουλήσει ο κάθε κάθε δίσκος μου. Δεν θέλω ν’ ακολουθήσω αυτή τη γραμμή του πανικού, μάς φθάνουν όλα τ’ άλλα βάσανά μας. Προσπαθώ να μείνω έξω απ’ όλο αυτό το παιχνίδι κι αν έρθει η επιτυχία, καλώς να έρθει. Αν δεν έρθει θα συνεχίσουμε το δρόμο μας γιατί έχουμε μάθει και στα εύκολα και στα δύσκολα. Είμαι αρκετά εκπαιδευμένος σ’ αυτό και ως ψυχή και ως καλλιτεχνική παρουσία».

Κάθε φορά που ετοίμαζε κάτι καινούργιο πάντως ο ενθουσιασμός της δημιουργίας τον συνέπαιρνε. Όπως πέρσι που ξεκίνησε την υλοποίηση της πρωτότυπης ιδέας στην οποία βασίστηκε η τελευταία, όπως δυστυχώς αποδείχτηκε, δισκογραφική του δουλειά. Είχε τίτλο «Κυρίες…τα σέβη μου» και περιελάμβανε τις ερμηνείες του σε παλαιότερα τραγούδια που είχαν ερμηνεύσει σπουδαίες γυναικείες φωνές όπως η Χάρις Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, η Βίκυ Μοσχολιού, η Λίτσα Διαμάντη κ.α.

Τα πάθη, οι δυσκολίες και τα εμπόδια

Ανήσυχος από μικρός, με μια έμφυτη περιέργεια, διψασμένος για τη ζωή αλλά και ταυτόχρονα κλειστός, συναισθηματικός και ευαίσθητος, ο Μανώλης Λιδάκης εκτός από την επιτυχία γεύτηκε και αρκετές πίκρες, δυσκολίες για τις οποίες ο ίδιος δεν δίσταζε να μιλήσει δημόσια. Μία από αυτές ήταν και η κατάθλιψη, «αυτή η κυρία που γνώριζε πολύ καλά», όπως συνήθιζε να λέει, και δημιουργούσε, κατά καιρούς, σκοτεινό «βραχυκύκλωμα» στη ζωή του. Είχε μάθει ωστόσο να την κοιτάει κατάματα κάθε φορά που του χτυπούσε την πόρτα.

Ακόμα και για την εμπλοκή του με τις ουσίες είχε μιλήσει λίγο μετά το περιστατικό της σύλληψής του, το 2009, για κατοχή ναρκωτικών: «Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που αν τού πεις θα πάρεις πέντε κάψουλες και θα βοηθήσεις την αγαπημένη σου ποδοσφαιρική ομάδα και θα την πας στο “Τσάμπιονς Λινγκ” για πέντε χρόνια και μετά θα πεθάνεις, μπορώ σου απαντήσω και “ναι”. Υπ’ αυτή την έννοια άγγιξα και τις ουσίες. Δεν έμεινα όμως σ’ αυτές διότι δεν υπάρχει λόγος. Από μικρό παιδί ήμουν γεμάτος περιέργεια και ερωτηματικά, ήθελα να μάθω τα πάντα» μού είχε εκμυστηρευτεί στη συνέντευξη του 2010 εκφράζοντας όμως παράλληλα και την απογοήτευσή του για τις συνθήκες και τα γεγονότα που συνόδευσαν εκείνη την περιπέτεια: «Πρέπει να πω πως υπάρχει και υποκρισία. Γιατί εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αν δεν ήμουν αυτός που είμαι. Αν έπιαναν οποιονδήποτε άλλον, θα τον είχαν αφήσει να φύγει. Πρόκειται για πλημμέλημα, για πταίσμα. Κι αυτοί μού έδωσαν περισσότερη δημοσιότητα από έναν εγκληματία. Ήθελε λοιπόν κάποιος κύριος να πάρει γαλόνια και δημοσιοποίησε όλο το θέμα. Άσε που πήγαν να μπερδέψουν την ιστορία αυτή με τον θάνατο της μητέρας μου και αυτό με ενόχλησε πάρα πολύ, με θύμωσε πολύ. Δεν μπορεί δυο μέτρα άντρας να επικαλούμαι τη μάνα μου για ένα δικό μου λάθος. Υπεύθυνος για τις πράξεις μου είμαι εγώ. Τέλος. Και ανέλαβα πλήρως τις ευθύνες μου. Κι αν ήθελα να το κουκουλώσω το θέμα, μπορούσα να το κάνω. Όμως δεν σήκωσα τηλέφωνο για μην φέρω σε κανέναν σε δύσκολη θέση. Όμως ίσως να έπρεπε να γίνει αυτό. Γιατί όλη αυτή η ιστορία με έκανε να δω πόσο πολύ με αγαπάνε οι άνθρωποι. Είδα αγάπη από ανθρώπους που δεν περίμενα, είδα ανθρώπους που δεν πίστευα ποτέ ότι είναι φίλοι μου, να τρέχουν, να με ρωτούν αν χρειάζομαι κάτι. Δεν έχω πάντως να φοβάμαι να ντρέπομαι για τίποτα…».

Τα τελευταία χρόνια και μετά την απόφασή του να μετακομίσει μόνιμα στην Κρήτη, την εποχή του κορωνοϊού, ο Μανώλης Λιδάκης κλήθηκε να παλέψει και με προβλήματα υγείας. Μια χρόνια πάθηση ορθοπεδικής φύσεως εξελίχθηκε σε μια κατάσταση δύσκολη η οποία του προκαλούσε έντονους πόνους και περιόριζε την κινητικότητα του, γι’ αυτό και το περασμένο καλοκαίρι κρίθηκε απαραίτητο να υποβληθεί σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, ωστόσο, ένα μικρόβιο προκάλεσε φλεγμονή στο γόνατό του και η αντιμετώπισή του αποδείχτηκε δύσκολη καθώς αναγκάστηκε να παραμείνει νοσηλευόμενος για αρκετό καιρό. Η δεύτερη ορθοπεδική επέμβαση αρθροπλαστικής πραγματοποιήθηκε, πρόσφατα, τον Ιανουάριο, και ο τραγουδιστής προσπαθούσε να επανέλθει, σταδιακά, στην καθημερινότητά του.

Η καρδιά του όμως τον πρόδωσε και η φωνή του, η μεγάλη αυτή φωνή που σφράγισε ανεξίτηλα το ελληνικό τραγούδι και ήταν τόσο γήινη αλλά και ουράνια συνάμα, σιώπησε για πάντα.

Πηγή: pagenews.gr