Ενδοατλαντική “στάση” αμφιβόλου επιτυχίας

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ φαίνεται να έχει περιορισμένη αντίληψη της ειρωνείας.

“Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε μια αδύναμη συμφωνία για την Ουκρανία, όπως αυτή του Μινσκ“, δήλωσε ο πρωθυπουργός μετά τη σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών στο Λονδίνο. Ωστόσο, φαίνεται να του διαφεύγει ο λόγος για τον οποίο η Συμφωνία του Μινσκ, η οποία προέβλεπε τη διατήρηση των εξεγερμένων περιοχών του Ντονμπάς υπό την ουκρανική κυριαρχία, δεν τηρήθηκε ποτέ, παρά την υπογραφή της από τη Γερμανία και τη Γαλλία (οι οποίες τώρα συμμετέχουν σε συναντήσεις όπως αυτή του Λονδίνου). Μάλιστα, οι Άνγκελα Μέρκελ και Φρανσουά Ολάντ έχουν δηλώσει εκ των υστέρων ότι η Συμφωνία του Μινσκ είχε ως στόχο να δώσει χρόνο στην Ουκρανία για να εξοπλιστεί, χωρίς πραγματικές προθέσεις για την υλοποίηση των συμφωνηθέντων.

“Δημιουργούμε μια Συμμαχία των Προθύμων για την Ουκρανία“, δήλωσε ο Στάρμερ, προσθέτοντας ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έτοιμο να “βάλει μπότες στο έδαφος”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Ωστόσο, ο Βρετανός πρωθυπουργός φαίνεται να παραβλέπει ότι ο όρος αυτός έχει ήδη χάσει τη σημασία του, καθώς καθιερώθηκε κατά την εκτός πλαισίου ΟΗΕ εισβολή στο Ιράκ, από την οποία είχαν αποστασιοποιηθεί εγκαίρως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία, με τον απολογισμό της να είναι, όπως πλέον αναγνωρίζεται, απλώς καταστροφικός.

Επιπλέον, μια “Συμμαχία των Προθύμων” που δεν συγκροτείται γύρω από τις ΗΠΑ συνιστά μια αξιοσημείωτη ιστορική καινοτομία.

Το “αφήγημα”, ωστόσο, έχει προφανώς απομακρυνθεί από τα πραγματικά δεδομένα. Οι ηγέτες, κυρίως από την Ευρώπη, που συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο πιστεύουν ότι μπορούν να ηγηθούν μιας “ανταρσίας” εντός του δυτικού στρατοπέδου εναντίον της φυσικής ηγέτιδας, δηλαδή της Ουάσιγκτον, επικαλούμενοι πολιτικές που έχουν πλέον απορριφθεί και εγκαταλειφθεί από αυτήν.

Είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να φέρουν την Ουκρανία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος και να επιβάλουν την επιλογή τους σε μια κυβέρνηση Τραμπ, η οποία έχει ήδη εισέλθει σε μια πορεία “περιορισμού ζημιών” και αποφυγής περαιτέρω ρίσκων, τα οποία, δεδομένου του αντιπάλου, θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και σε πυρηνική σύγκρουση.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται σε “στρατηγική αυτονομία”, ενώ ταυτόχρονα ζητούν τη συνέχιση της αμερικανικής προστασίας ως προϋπόθεση για την υλοποίηση των δικών τους φιλόδοξων σχεδίων. Παράλληλα, υποστηρίζουν τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι ως έναν είδος ηγέτη τους, τη στιγμή που στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αρχίσει δημόσια και από επίσημα χείλη η συζήτηση για την ανάγκη αντικατάστασής του.

Οι αντικειμενικές συνθήκες καθορίζουν την τύχη αυτής της ιδιόμορφης ενδο-ατλαντικής “ανταρσίας“, την οποία, άλλωστε, δεν είναι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες διατεθειμένοι να προχωρήσουν πολύ μακριά.

Το Ινστιτούτο του Κιέλου (IfW) επισημαίνει ότι “η Γερμανία δεν έχει πραγματοποιήσει ουσιαστική αύξηση στις στρατιωτικές προμήθειες κατά τον ενάμιση χρόνο που ακολούθησε τον Φεβρουάριο του 2022, και η επιτάχυνση των προμηθειών παρατηρείται μόνο στα τέλη του 2023. Λόγω του εκτενούς αφοπλισμού της Γερμανίας τις τελευταίες δεκαετίες και του τρέχοντος ρυθμού προμηθειών, η χώρα δεν αναμένεται να φτάσει τα επίπεδα του 2004 για περίπου 100 χρόνια. Επιπλέον, με τις δεσμεύσεις όπλων προς την Ουκρανία, ορισμένες γερμανικές στρατιωτικές ικανότητες μειώνονται”.

Το IfW εκτιμά επίσης ότι “η Ευρώπη θα χρειαστεί επιπλέον 300.000 στρατιώτες και αύξηση περίπου 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων στις αμυντικές δαπάνες προκειμένου να αρχίσει να αποκαθιστά αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση στον τομέα της άμυνας. Οι δαπάνες φαίνονται εφικτές ακόμη και βραχυπρόθεσμα, ωστόσο η αύξηση του προσωπικού είναι πιο δύσκολη”.

Πηγή: Pagenews.gr