Πολιτική αλλαγή χωρίς εκλογές;

Αποτελεί έναν θεμελιώδη δημοκρατικό κανόνα, τον οποίο ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί να παραβλέψει. Ζήτησε χθες στη Βουλή πολιτική αλλαγή, χωρίς να ζητήσει εκλογές. Εκτός αν ενθαρρύνει τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να αποστατήσουν, όπως είχε πράξει ο αρχηγός της ΕΡΕ, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στις 19 Φεβρουαρίου 1965. Τότε, σε ομιλία του στην πλατεία Κλαυθμώνος, είχε καλέσει τους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου να ανατρέψουν τον Γεώργιο Παπανδρέου, υποσχόμενος ότι θα στήριζε την κυβέρνηση των αποστατών. Αυτό συνέβη μερικούς μήνες αργότερα. Προφανώς, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν εννοεί κάτι παρόμοιο.

Ωστόσο, και η λεγόμενη «πατριωτική» δεξιά επιθυμεί την αντικατάσταση του πρωθυπουργού από άλλο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος. Το κατά πόσο αυτή η δεξιά είναι πραγματικά πατριωτική είναι ένα θέμα που χρήζει εκτενούς συζήτησης. Πάντως, όλα αυτά τα σενάρια θα έχουν ξεκαθαρίσει σε δύο ημέρες, ούτως ή άλλως.

Από τη συζήτηση στη Βουλή σχετικά με τα Τέμπη και την πρόταση δυσπιστίας, διαφαίνεται η δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί θετικό. Είναι καιρός να υπάρξει ένας οργανωμένος πόλος που θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη. Πρέπει να καθοριστούν σαφείς γραμμές. Η κεντροαριστερά, σε συνεργασία με την Αριστερά, θα βρεθεί απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, η οποία θα συμμαχήσει με το μεταρρυθμιστικό Κέντρο και όσους κεντροαριστερούς δεν υποστηρίζουν το λαϊκό μέτωπο. Στο τέλος, αυτά θα είναι τα δύο στρατόπεδα που θα συγκρουστούν. Αυτή η διάταξη των δυνάμεων—ή κάποια παρόμοια—θα οδηγήσει σε μια ισορροπία στο πολιτικό μας σύστημα. Από μια χαοτική ποικιλία κομμάτων, θα καταλήξουμε σε δύο ισχυρούς και οργανωμένους συνασπισμούς εξουσίας.

Είναι κατανοητές οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας συνασπισμός μεταξύ της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ. Αυτές οι προκλήσεις σχετίζονται κυρίως με την ανάπτυξη ενός κοινού προγράμματος, καθώς και με τις διαφορές που προκύπτουν από το πρόσφατο παρελθόν. Ωστόσο, το εγχείρημα είναι σημαντικό και, εκτός από άλλες πτυχές, θα συμβάλει και στη συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας. Όταν ο «αντίπαλος» είναι κοντά, δεν υπάρχει χώρος για γκρίνιες, εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και δυνάμεις που απομακρύνονται.

Στη Βουλή ακούσαμε τον πρωθυπουργό να αναφέρεται στην ανάγκη συνταγματικής κατοχύρωσης της αξιολόγησης στο Δημόσιο. Η ιδέα είναι θετική, αλλά είναι αμφίβολο το αν θα προχωρήσει, δεδομένου ότι θα περάσει από πολλές διαδικασίες. Αυτό που δεν κατανοείται είναι το γιατί να χρειάζεται να κατοχυρωθεί συνταγματικά κάτι που θεωρείται αυτονόητο. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι δημόσιες δομές που αποδίδουν θα πρέπει να επιβραβεύονται, ενώ εκείνοι που υστερούν θα επανεκπαιδεύονται για να βελτιωθούν. Αυτή η βασική αρχή μπορεί να εφαρμοστεί και μέσω ενός συνόλου νόμων. Δεν απαιτούνται φωνές για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, καθώς αυτές μπορούν να γίνουν και στο υπάρχον νομικό πλαίσιο. Αυτό που χρειάζεται είναι απλώς πολιτική βούληση. Αν η κυβέρνηση διαθέτει αυτή τη βούληση, ας την επιδείξει. Οι πολίτες που την ψήφισαν το 2023 υποστήριξαν και την αξιολόγηση.

Πηγή: Pagenews.gr