Οι νέες εκθέσεις στις αθηναϊκές γκαλερί

Από τις 12 Μαρτίου έως τις 12 Απριλίου 2025 στον χώρο τέχνης Imagine Visual Arts, στην Παιανία, παρουσιάζεται η έκθεση «Chryssa: Selected Artworks» με έργα της γνωστής διεθνώς Ελληνίδας καλλιτέχνιδας Chryssa, που χάραξε τη δική της πορεία στην πρωτοπορία της γλυπτικής. Στην έκθεση οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα από διαφορετικές φάσεις της πορείας της, ανακαλύπτοντας τον τρόπο με τον οποίο μετέτρεψε το αστικό τοπίο και τη μαζική πληροφορία σε τέχνη σύμφωνα με τη lifo.gr

Το έργο «Cityscape: Times Square» αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της, όπου η ένταση των φωτεινών πινακίδων της Times Square αποδίδεται μέσα από μια γλυπτική σύνθεση που παγώνει τον ρυθμό της πόλης. Τα έργα «Letters Composition» αποκαλύπτουν τη μανία της με την τυπογραφία, καθώς τα γράμματα αποκολλώνται από τη συμβατική τους λειτουργία και αποκτούν μια νέα, αυτόνομη σημασία μέσα από τη φόρμα. Στο γλυπτό «Birds», το νέον και το πλεξιγκλάς δημιουργούν μια σύνθεση που αναπαριστά την εναέρια κίνηση των πουλιών, με το φως να γίνεται το ίδιο το έργο.

Η σειρά «Chinese Characters» αποκαλύπτει την επιρροή της καλλιγραφίας, καθώς η δημιουργός διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες και τα σύμβολα αποκτούν μια ρυθμική, εικαστική διάσταση. Η έκθεση, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Ελένης Γατσά, φιλοξενεί μερικά από τα σημαντικότερα έργα της, που αποκαλύπτουν τη μοναδική της ικανότητα να μετατρέπει τον χώρο, το φως και τη δομή σε ένα ενιαίο εικαστικό σύμπαν σύμφωνα με τη lifo.gr

Στην a.antonopoulou.art συσσωρευμένη ύλη, μεγεθυμένες λεπτομέρειες, εκτοπισμένα στοιχεία και −πότε λεπτομερείς, πότε άναρχες− σημάνσεις συνδιαμορφώνουν μια υποκειμενική προσέγγιση της τοπογραφίας του Χρίστου Μιχαηλίδη στην έκθεση «Topographies in flux», που θα διαρκέσει έως τις 29/03/2025. Πρόκειται για μια χαρτογραφία που κινείται στο όριο ανάμεσα στις συναρπαστικές, αναπαραστατικές μορφές και τις άμορφες σημάνσεις. Ένα δίκτυο πολύπλοκων συνδέσεων και σχέσεων, που υπάρχουν και αναδιαρθρώνονται μέσα σε μια μεταβατική και γόνιμη κατάσταση ατελείωτων δυνατοτήτων, σχηματίζοντας μια «μήτρα» του γίγνεσθαι, μια ασφαλή και συνάμα απειλητική «in-flux» τοπογραφία.

Για τον Χρίστο Μιχαηλίδη, οι πίνακες χρησιμεύουν ως μεταβατικά αντικείμενα καθώς η δημιουργία απαιτεί την αμείλικτη χρήση κάθε αντικειμένου, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής. Αντλεί έμπνευση από ένα αρχείο, επανερχόμενος σε τόπους που έχουν προσωπική σημασία − σε μέρη όπου έζησε και με τα οποία κάποτε συναπαντήθηκε.

Η εξερεύνησή του τον οδηγεί στην κατασκευή μιας πολυεπίπεδης ακολουθίας οπτικού υλικού, εδραιώνοντας ένα λεξιλόγιο αποτελούμενο από τα απομεινάρια και τα ίχνη που αφήνει πίσω του το πέρασμα του χρόνου. Εξερευνά αυτό το δίκτυο πολύπλοκων συνδέσεων και σχέσεων, ένα δίκτυο σε διαρκή κίνηση, όπου τα όρια και οι ορισμοί δεν έχουν ακόμη λάβει μορφή.

Στην γκαλερί Ελένη Κορωναίου παρουσιάζεται η νέα ατομική έκθεση του Πάνου Παπαδόπουλου με τίτλο «Warm Waters» από τις 6 έως τις 24 Μαΐου 2025. Ο χαρακτηρισμός των έργων αυτής της έκθεσης ως «τοπίων» είναι ταυτόχρονα εύστοχος και παραπλανητικός. Οι επτά πίνακες περιλαμβάνουν μορφές που συναντώνται στη φύση, όπως σύννεφα, δέντρα ή ακτίνες φωτός, και παραπέμπουν σε φυσικά φαινόμενα, όπως το λυκόφως, η ομίχλη ή οι ηφαιστειακές εκρήξεις. Ωστόσο, ο όρος «τοπία» δεν αποδίδει πλήρως την ουσία τους, καθώς οι πίνακες αυτοί δεν διαθέτουν σαφή χωρικό προσανατολισμό, ούτε απεικονίζουν κάποιο συγκεκριμένο μέρος που θα μπορούσε κανείς να επισκεφθεί. Αντίθετα, δημιουργούν τον δικό τους, αυτόνομο χώρο, όπου το χρώμα και το φως πρωταγωνιστούν.

Οι τίτλοι των έργων –όπως «Volcano Love», «Murky Sunset» και «The Cave» – λειτουργούν περισσότερο ως ανοιχτές προτάσεις και τρόποι θέασης, παρά ως ακριβείς περιγραφές ή επεξηγήσεις. Μέσω μιας αφαιρετικής προσέγγισης, ο καλλιτέχνης αναγνωρίζει ότι κάθε περιγραφή αφήνει κάτι ανείπωτο και επιλέγει να αποφύγει την ακρίβεια, διατηρώντας μια αμφίσημη σχέση με τη γλώσσα. Το φως διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο και λειτουργεί, όπως στο θέατρο, ως εργαλείο που καθοδηγεί την προσοχή, αναδεικνύοντας τα σημεία όπου εκτυλίσσεται η «δράση». Ο καλλιτέχνης γίνεται ο σκηνοθέτης του φωτός, ρυθμίζοντας και προσαρμόζοντας τη θερμοκρασία των έργων του. Κατά τη δημιουργία αυτών των έργων, ο Παπαδόπουλος εμπνεύστηκε από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, που ενσωματώνουν το δράμα της ζωής, συνδυάζοντας την απόγνωση με μια ελαφρότητα και μια δόση παραδοξότητας. Αυτή η ισορροπία είναι που τις καθιστά διαχρονικές.

Το Antisocial παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Σάββα Τσιμούρη, με τίτλο «Neverland Forever»

, έως τις 14 Μαρτίου, μια σειρά έργων που μας μεταφέρουν στη Χώρα του Ποτέ. Όχι αυτή που ξέρουμε μέσα από το παραμύθι του Πίτερ Παν, αλλά μια άλλη εκδοχή της, που αποφεύγει να ειπωθεί στην κλασική ιστορία. Η έννοια του χρόνου αλλάζει, διαμορφώνεται, προσαρμόζεται και εν τέλει σε παγιδεύει σε μια λούπα όπου καταλήγεις να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα. Στη Χώρα του Ποτέ κυριαρχεί η ρουτίνα και αυτό μόνο παράδεισος δεν είναι.

Στο «Neverland Forever», ο Σάββας Τσιμούρης χρησιμοποιεί το νησί του κλασικού μυθιστορήματος «Πίτερ Παν» ώστε να μας ταξιδέψει, όχι μόνο σε ένα φανταστικό τοπίο, αλλά κυρίως στον χρόνο. Μέσα από πέντε έργα που μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους παρουσιάζει τις σκέψεις και την προσωπική του εμπειρία σχετικά με την έννοια του χρόνου. Πώς μπορείς να προχωρήσεις μπροστά όμως, αν ο κόσμος σταματήσει να γυρίζει; Κι αν σταματήσει ο χρόνος, θα σταματήσει και η εξέλιξη; Κι αν δεν υπάρχει συλλογική εξέλιξη, μπορεί να υπάρχει προσωπική;

Μέσα από το «Peter Pan burned it all down when he realised that even he is getting older» και το «Nostalgia and grief for Neverland» ο καλλιτέχνης εξερευνά την ανάγκη να βρει ένα μαγικό μέρος όπου μένεις για πάντα παιδί όσο ο χρόνος τρέχει, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί πως η ζωή προχωρά ακόμα κι εκεί.

Στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων από 6 Μαρτίου έως 13 Απριλίου 2025 μπορείτε να δείτε την έκθεση του Κώστα Τζημούλη «Ζητήματα βάσης» με μια σειρά γλυπτά και εγκαταστάσεις, μαζί με φωτογραφίες, εκτυπώσεις και σχέδια.

Πρόκειται για έργα που λειτουργούν ως πιθανές (ή απίθανες) βάσεις για απραγματοποίητα ή φανταστικά γλυπτά, για γλυπτά που ξεκίνησαν να φτιάχνονται και για κάποιο λόγο έμειναν στη μέση. Με την έκθεση αυτή ο Τζημούλης προτείνει ένα σύστημα βάσεων και υποδομών για μια οραματιστική γλυπτική που πραγματεύεται θέματα σχετικά με το ανολοκλήρωτο, την αναίρεση, την άρση, τη ματαίωση και ταυτόχρονα με την επιθυμία, τη δυνατότητα για συνέχεια. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Χριστόφορος Μαρίνος.

Η γλυπτική του Τζημούλη είναι ξεκάθαρα αντιθεαματική, αντιηρωική και αντιμάτσο – το πρόθημα «αντί-» τη χαρακτηρίζει απόλυτα. Είναι μια τέχνη που αδιαφορεί για την απόλαυση του αμφιβληστροειδούς του θεατή, μια τέχνη ξεχωριστή, που δεν έχει την ανάγκη να ξεχωρίζει – εδώ η διαφορετικότητα προκύπτει φυσικά και αβίαστα, δεν είναι αυτοσκοπός. Από την άλλη, ο Τζημούλης είναι ένας καλλιτέχνης που τον ενδιαφέρουν οι μικροδιαφορές, εκείνες οι κρίσιμες λεπτές διαφορές που καθιστούν μια γλυπτική φόρμα, μια εικόνα ή μια χειρονομία μοναδική και αξιοσημείωτη. Στα χέρια του ένα σκάρτο υλικό, ένα άχρηστο και ξεχασμένο αντικείμενο, μεταμορφώνεται σε σκόρπια δύναμη, σε «μια συλλαβή ενός νοήματος», όπως ο ίδιος λέει, ή −αν ακούσουμε τον Παζολίνι− σε «ένα απέραντο λεξικό των δυνατών λέξεων»

Πηγή: pagenews.gr