Αντιπολίτευση χωρίς προοπτική εξουσίας;

Το σύνθημα «Μητσοτάκης ή χάος» έχει χάσει την αξία του ως προπαγανδιστικό εργαλείο. Θα είχε νόημα μόνο αν υπήρχε μια οργανωμένη και ισχυρή αντιπολίτευση που θα μπορούσε να απειλήσει την κυβερνητική εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Ωστόσο, η αντιπολίτευση έχει αποδεχθεί έναν πιο παθητικό ρόλο, απομακρυνόμενη από την εικόνα του επικίνδυνου διεκδικητή της εξουσίας. Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιαζόταν ως μια εναλλακτική επιλογή, προσφέροντας ελπίδα σε έναν λαό που είχε υποστεί σοβαρές συνέπειες από τις σφοδρές μνημονιακές πολιτικές που επηρέασαν το βιοτικό του επίπεδο. (Το γεγονός ότι δεν υπήρχε πραγματική εναλλακτική είναι μια άλλη συζήτηση, που έγινε σαφές με την καθιέρωση του διεθνούς όρου «kolotoumpa» από τον Αλέξη).

Η τρέχουσα στείρα αντιπολίτευση δεν προσφέρει καμία προοπτική. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν περιορίσει τον ρόλο τους σε απλούς πομπούς διαμαρτυρίας για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά, υπήρξε ο κύριος ενισχυτής αυτής της διαμαρτυρίας, διατηρώντας το θέμα στην επικαιρότητα μέσω των φιλικών του ΜΜΕ, της παρουσίας του στα social media και της ευρωομάδας του, με τις προσκλήσεις και τις παρουσιάσεις της κας Καρυστιανού στην Ευρωβουλή.

Το εξαιρετικά συγκινητικό αυτό θέμα έχει προκαλέσει οργή και έχει επηρεάσει σημαντικούς κοινωνικούς θύλακες, οι οποίοι λειτούργησαν ως ηχεία κοινωνικής παρέμβασης. Ανάμεσά τους, οι γνωστοί καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν να εμφανιστούν στο Σύνταγμα από την εποχή των αντιμνημονιακών αγανακτισμένων.

Δεν αντιτασσόμαστε στην κοινωνική εκδηλωτικότητα από αρχής. Εστιάζουμε αλλού. Η αντιπολίτευση δεν αρκεί να λειτουργεί ως φορέας κοινωνικής οργής για να έχει μέλλον. Πρέπει επίσης να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, ώστε να μπορέσει να μετατρέψει την οργή σε ελπιδοφόρα ψήφο. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν. Με ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους, καταγράφουν την πεποίθηση της πλειοψηφίας των πολιτών ότι η κυβέρνηση φέρει ευθύνη για την τραγωδία στα Τέμπη. Ωστόσο, το ποσοστό που πιστεύει ότι η αντιπολίτευση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά αυτή την τραγωδία είναι ακόμη μεγαλύτερο. Αυτό υποδηλώνει απώλεια εξωτερικής αναγνώρισης για την καθαρότητα των προθέσεών τους.

Όταν η εξωτερική καλή μαρτυρία χαθεί, ο ενθουσιασμός για ένα καλύτερο μέλλον, που θεωρητικά είναι ευθύνη της αντιπολίτευσης να εμπνεύσει, σβήνει. Αυτό που απομένει είναι μόνο η διάθεση για τιμωρία. Ωστόσο, λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα και του υστερικού λαϊκισμού, αυτή η διάθεση μπορεί να εκφραστεί πιο έντονα από τη Ζωή, γεγονός που εξηγεί τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά που απολαμβάνει.

Ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που την υποστηρίζει δεν επιθυμεί να την δει στην κυβέρνηση, ούτε και η ίδια το δηλώνει. Απλώς, τους φαίνεται ως ο καθαρτικός τιμωρός σε σχέση με τον Ανδρουλάκη και τον Φάμελλο.

Όσες συναυλίες ή διαμαρτυρίες και αν γίνουν, η στιγμή της κάλπης είναι η καθοριστική. Είναι η στιγμή που ο πολίτης αποφασίζει σε ποιον θα αναθέσει τη διαχείριση της ζωής του. Φυσικά, ψηφίζει και για να τιμωρήσει, αλλά αυτό το κάνει μόνο όταν είναι σίγουρος ότι έχει μια αξιόπιστη εναλλακτική.

Πολλοί δημοσιολόγοι, πρώην υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, επικρίνουν την κεντροαριστερή αντιπολίτευση για την αδυναμία της να ενωθεί και να αντιμετωπίσει από κοινού τον Μητσοτάκη. Ωστόσο, δεν τους είχε ενοχλήσει όταν ο Τσίπρας συνεργαζόταν με τον Καμμένο, αποκλείοντας τη Φώφη και τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Ο κόπος τους είναι μάταιος. Αν τα κόμματα δεν καταφέρουν να πείσουν ότι έχουν τη δυνατότητα να κυβερνήσουν και περιορίζονται μόνο σε καταγγελίες, τότε, ανεξαρτήτως των ενοποιήσεων που θα γίνουν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Θα προκύψει μια ένωση αναξιόπιστων που θα απομακρύνει τους ψηφοφόρους.

Πηγή: Pagenews.gr