Η πολιτική Τραμπ διασπά τη Δύση σε δυο στρατόπεδα

Σε μια μικρή χώρα, η παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή φαίνεται σήμερα εντελώς διαφορετική. Αν και οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου είναι αυτές που προκαλούν τις θεμελιώδεις αλλαγές στη διεθνή γεωπολιτική, όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες αναγκάζονται να βρουν τρόπους να επιβιώσουν ανάμεσα στις ρωγμές που δημιουργούν αυτές οι μεταβολές.

Μέσα σε μόλις δύο μήνες, η κυβέρνηση Τραμπ απείλησε τους συμμάχους των ΗΠΑ με δασμούς και εμπορικούς πολέμους, διέκοψε την εξωτερική βοήθεια και φίμωσε τη Φωνή της Αμερικής. Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ήρθε σε σύγκρουση με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στο Οβάλ Γραφείο, παρακρατώντας στρατιωτική βοήθεια και αναστέλλοντας την ανταλλαγή πληροφοριών με το Κίεβο. Η Αμερική, μάλιστα, συντάχθηκε με τη Ρωσία, τη Βόρεια Κορέα και τη Λευκορωσία, καταψηφίζοντας ένα ψήφισμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ που ζητούσε την άμεση αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία, ενώ ο Τραμπ αντιμετώπιζε τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ως έναν αξιόπιστο σύμμαχο.

Ένα δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ αρχίζει να διαφαίνεται, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές. Η Αμερική υπό την ηγεσία του Τραμπ επιδιώκει να αναλάβει ηγετικό ρόλο σε έναν κόσμο όπου οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις διεκδικούν ό,τι μπορούν. Επιλέγουν τις σφαίρες επιρροής τους, το μέγεθος των εδαφών τους και τη μορφή των συνόρων τους. Για τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, η προσέγγιση του Τραμπ μπορεί να θεωρηθεί ως συναλλακτική ή ρεαλιστική. Ωστόσο, για πολλές από τις μικρότερες δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και της Νότιας και Ανατολικής Ασίας, οι οποίες έχουν συνδέσει τη μοίρα τους με μια Αμερική που πίστευαν ότι θα τους επέτρεπε να συνυπάρχουν ειρηνικά με τη Ρωσία ή την Κίνα, το δόγμα του Τραμπ εκλαμβάνεται ως εξωτερική πολιτική προδοσίας.

Η έννοια της Δύσης έχει διαιρεθεί σε δύο στρατόπεδα. Το πρώτο ανήκει στον Ντόναλντ Τραμπ και σε άλλους επιθετικούς λαϊκιστές ηγέτες, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει εκείνους που συνεχίζουν να πιστεύουν στη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον σεβασμό των διεθνών συμφωνιών και το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση.

Σήμερα, οι μικρές χώρες που έχουν συνδέσει την τύχη τους με την Αμερική βρίσκονται σε μια γεωπολιτική παγίδα. Ιδιαίτερα για την Ουκρανία, οι δηλώσεις και οι ενέργειες του Ντόναλντ Τραμπ έχουν προκαλέσει σχεδόν υπαρξιακό πανικό. Ωστόσο, και οι άλλοι γείτονες της Ρωσίας χρειάζονται ένα νέο σχέδιο, ένα σχέδιο που θα εστιάζει σε συμμαχίες με δημοκρατικές αξίες στο επίκεντρο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια. Για τις χώρες που είναι ήδη μέλη, όπως η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Ρουμανία και η Εσθονία, το ερώτημα σχετικά με την επόμενη κίνηση είναι πιο ξεκάθαρο. Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί στόχο και για τις χώρες που δεν είναι ακόμη μέλη, αλλά έχουν καθεστώς υποψηφιότητας για ένταξη. Όπως συνέβη και τη δεκαετία του ’90, η διαδικασία ενσωμάτωσης θα απαιτήσει προσαρμογές και αλλαγές, κυρίως στις στρατιωτικές δαπάνες, καθώς το μπλοκ σχεδιάζει επενδύσεις ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για τον επανεξοπλισμό της ηπείρου. Σε αυτό το πλαίσιο, η Πολωνία ήδη λειτουργεί ως πρότυπο.

Η Ευρώπη αποτελεί μόνο ένα τμήμα της απάντησης στην εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ. Χώρες όπως ο Καναδάς και η Νότια Κορέα, αν και δεν μπορούν να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα συνεχίσουν να αναζητούν συμμαχίες για την ασφάλειά τους με χώρες που μοιράζονται τις ίδιες δημοκρατικές αξίες. Ο Καναδάς, μάλιστα, βρίσκεται ήδη σε συνομιλίες για να συμμετάσχει στη στρατιωτική επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό σηματοδοτεί το τέλος ενός κεφαλαίου. Ωστόσο, στον τομέα των συμμαχιών που σχετίζονται με την ασφάλεια και τις κοινές αξίες, ανοίγονται νέα κεφάλαια: Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, η Δύση εμφανίζεται σε δύο διαφορετικές μορφές.

Πηγή: Pagenews.gr