Από τη Βενετία με πάθος: Ο Γουίλεμ Νταφόε επιστρέφει στο πειραματικό θέατρο

Ο Γουίλεμ Νταφόε είναι γνωστός σε όλους τους σινεφίλ για τις εξαιρετικές ερμηνείες του σε μικρούς ρόλους αμερικανικών και ευρωπαϊκών ταινιών, αλλά η καρδιά του ανήκει στο θέατρο. Ο γεννημένος στο στο Ουισκόνσιν 69χρονος ηθοποιός ζει στη Νέα Υόρκη, αλλά έχει αγοράσει σπίτι στη Ρώμη, από όπου μίλησε στον Guardian, με αφορμή την ανάληψη των καθηκόντων του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του διεθνούς θεατρικού φεστιβάλ Μπιενάλε της Βενετίας για δύο χρόνια. Οι πρώτες επιλογές του από το νέο του πόστο είναι εξίσου αντισυμβατικές με τους ρόλους που επιλέγει στην οθόνη.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Willem Dafoe (@willemdafoesact)

Εχει προγραμματίσει μια εκδοχή του «Πινόκιο»– στην οποία νέοι αυτιστικοί ηθοποιοί και ερμηνευτές με σύνδρομο Ντάουν θα ζωντανέψουν ποικίλες ενσαρκώσεις του ομώνυμου χαρακτήρα– καθώς και την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της «Συμφωνίας των Αρουραίων» του φίλου του, πειραματικού θεατρικού συγγραφέα Ρίτσαρντ Φόρμαν, που πέθανε τον περασμένο Ιανουάριο. Η πειραματική του διάθεση είναι ενδεικτική στη συμμετοχή του στην παράσταση «Χωρίς Τίτλο», επίσης του Φόρμαν, στην οποία, μαζί με την αυστριακή ηθοποιό Σιμονέτα Σολντέρ, θα διαβάζουν κομμάτια κειμένων επιλεγμένων τυχαία – μέσω μιας μηχανικής μεθόδου κολάζ, που καθιέρωσε ο περιθωριακός μπητ συγγραφέας και σεναριογράφος Γουίλιαμ Μπάροουζ το 1959 στο Παρίσι. Ο Νταφόε προσεγγίζει τη θητεία του στη Βενετία με την ίδια τόλμη και ψυχραιμία με την οποία δούλευε στην πειραματική θεατρική ομάδα Wooster Group, την οποία συνίδρυσε στη Νέα Υόρκη το 1975.

«Κάποια από αυτά τα έργα θα έχουν επιτυχία, άλλα όχι – αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι οι άνθρωποι να προβληματίζονται, να συζητούν, να νιώθουν ότι το θέατρο είναι ζωντανό», λέει στον Guardian.  Η κινηματογραφική καριέρα του είναι γεμάτη από ιδιόρρυθμους χαρακτήρες, τόσο σε χολιγουντιανές, όσο και σε ανεξάρτητες παραγωγές – από τον ιδεαλιστή λοχία στο «Πλατούν» του Ολιβερ Στόουν για τον πόλεμο του Βιετνάμ και τον ημίτρελο επιστήμονα στο «Poor Things» του Λάνθιμου, ως τον παρανοϊκό επιστήμονα στο «Spider-Man» και τον πιο αντισυμβατικό κινηματογραφικό Ιησού, στον «Τελευταίο Πειρασμό» του Σκορσέζε, βασισμένο στο βιβλίο του Καζαντζάκη. Οι ρίζες και η καρδιά του, ωστόσο, ανήκουν στο πειραματικό θέατρο. Για σχεδόν 30 χρόνια, μαζί με την ομάδα Wooster, ο Νταφόε έγραφε, έπαιζε και βοηθούσε στην κατασκευή σκηνικών του ανακαινισμένου εργοστασίου στο κάτω Μανχάταν που είναι η έδρα της ομάδας. Την εγκατέλειψε το 2004, όταν χώρισε από την σκηνοθέτιδα Ελίζεμπεθ Λεκόμπτ –συνιδρύτρια της ομάδας, με την οποία έχει έναν ενήλικο γιο– για να παντρευτεί την ιταλίδα σκηνοθέτιδα και ηθοποιό, Τζιάντα Κολαγκράντε.

Ο έρωτάς του με το πειραματικό θέατρο ξεκίνησε στην εφηβεία του, όταν θήτευσε το Θέατρο Χ του Μιλγουόκι, κοντά στη γενέτειρά του. Στα 22 του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου γοητεύτηκε από τις θεατρικές παραστάσεις που κινούνταν εκτός του εμπορικού θεατρικού κυκλώματος. Ξεκίνησε με μικρούς ρόλους, δουλεύοντας παράλληλα ως ξυλουργός σκηνής. Κάποιοι ρόλοι του ήταν εντελώς σουρεαλιστικοί – σε έναν από αυτούς ήταν ντυμένος ως καλόγρια, κραδαίνοντας ένα ψάρι! Η ομάδα Wooster είχε μια αντισυμβατική προσέγγιση στις παραστάσεις. «Κάναμε πρόβες όλη μέρα και παρουσιάζαμε ότι είχαμε έτοιμο το βράδυ στη σκηνή», λέει στον Guardian – «σαν μια 40χρονη πρόβα σε εξέλιξη», όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά το περιοδικό Harper’s Bazaar. Οι παραστάσεις ενσωμάτωναν σκηνές από ταινίες και προηχογραφημένα φωνητικά, τα οποία το καστ απήγγειλε με σιωπηλό συγχρονισμό (lip-sync). Η αναγνώριση της καλλιτεχνικής αξίας της ομάδας ήταν κάθε άλλο παρά καθολική. Ο Αρθουρ Μίλερ αρνήθηκε να τους επιτρέψει να χρησιμοποιήσουν τμήματα του θεατρικού του έργου «Οι μάγισσες του Σάλεμ» σε μια παράσταση με χρήση LSD. Οι κληρονόμοι των έργων των Χάρολντ Πίντερ και Τενεσί Γουίλιαμς αρνήθηκαν να τους δώσουν αντίστοιχες άδεις, ενώ οι θεατρικοί κριτικοί τους «έθαβαν» ανηλεώς – με αποτέλεσμα η ομάδα να τους απαγορεύσει την είσοδο στις παραστάσεις.

«Μόλις αρχίσαμε να έχουμε κάποιες ευνοϊκές κριτικές στις ευρωπαϊκές τουρνέ μας, οι κριτικοί της Νέας Υόρκης άρχισαν να αιτούνται την επιστροφή τους στις παραστάσεις μας – και αυτή τη φορά ήταν πιο γενναιόδωροι στα κείμενά τους», λέει ο Νταφόε. Η επιρροή των τεχνικών και της άναρχης δομής της ομάδας Wooster είναι εμφανής στο σύγχρονο θέατρο. «Πολλοί ασκούμενοι μας, 10 χρόνια αργότερα χρησιμοποιούσαν τις μεθόδους μας στο Μπρόντγουεϊ», εξηγεί ο ηθοποιός. Ο Νταφόε εμφανίζεται διπλωματικός σχετικά με το αν προτιμά πλέον το θέατρο από τον κινηματογράφο. «Οι μουσικοί είναι μουσικοί – κάποιες φορές παίζουν στο στούντιο, και άλλες εμφανίζονται ζωντανά στη σκηνή», λέει με νόημα στον Guardian. Αλλά είναι προφανές ότι η σκηνή ξεκλειδώνει το βαθύτερο πάθος του. «Αυτό που βλέπεις σε μια απογευματινή παράσταση δεν πρόκειται να ξανασυμβεί στις 9 ή στις 11 το ίδιο βράδυ», εξηγεί. «Κάτι όμορφο στο θέατρο μένει μαζί σου για πάντα, επειδή σου συνέβη – το θέατρο βάζει τα πόδια σου στη φωτιά και το δάχτυλό σου στην πληγή. Και αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να υπερβείς», συμπληρώνει με έμφαση. 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Wiener Festwochen (@wienerfestwochen)

Πηγή: pagenews.gr