Τι κληροδοτούν οι Κάννες στα… χειμερινά σινεμά

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών ξεκίνησε στις 13 Μαΐου με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο να αποκαλεί  τον Ντόναλντ Τραμπ «Φιλισταίο πρόεδρο των ΗΠΑ», ηλεκτρίζοντας τον ευρωπαϊκό Τύπο, καθώς ο ηθοποιός μιλώντας στην τελετή έναρξης επέκρινε την κατάληψη του Κέντρου Κένεντι από τον Τραμπ και τον προτεινόμενο δασμό του στις ξένες παραγωγές. Και ολοκληρώθηκε το Σάββατο 24 του μηνός με τον Χρυσό Φοίνικα να πηγαίνει στον ιρανό αντιφρονούντα σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί για το πολιτικό θρίλερ του «Ενα απλό ατύχημα». Επαινώντας την επιλογή, η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των Καννών, Ζιλιέτ Μπινός, δήλωσε ότι η ταινία «πηγάζει από ένα αίσθημα αντίστασης, επιβίωσης, το οποίο είναι απολύτως απαραίτητο σήμερα».

Στο μεταξύ, η πολιτική μίλησε πιο δυνατά στην οθόνη παρά στις συνεντεύξεις Τύπου, σημειώνει στην εφημερίδα The Washington Post η Τζάντα Γιουάν, προσθέτοντας επίσης, ότι δεν ήταν η χρονιά των ΗΠΑ. Τα δύο τελευταία χρόνια, οι Κάννες έχουν αναδειχθεί στο κορυφαίο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο, θέτοντας το σκηνικό για τολμηρές διεθνείς ταινίες που θα μπορούσαν να βραβευτούν τόσο σε βραβεία τέχνης όσο και στα Οσκαρ. Οι ταινίες «The Substance», «Anatomy of a Fall», «The Zone of Interest» και «Anora», για παράδειγμα, ίσως έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχη για τις φετινές αμερικανικές ταινίες, αφού κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα και στη συνέχεια πέντε Οσκαρ, μεταξύ των οποίων και το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Οπότε κάποια πτώση ήταν αναμενόμενη για το 2025. 

Μεταξύ των Αμερικανών, ο Τομ Κρουζ απογοήτευσε κάπως το κοινό του καθώς εφθασε στην πρεμιέρα του (υποτιθέμενου) τελικού «Mission: Impossible», απλά με αυτοκίνητο αντί για ελικόπτερο ή αλεξίπτωτο. Πολυαναμενόμενες ταινίες, δε, μεγάλων δημιουργών όπως οι Γουές Αντερσον, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και Σπάικ Λι εξαφανίστηκαν αμέσως μετά τηνν πρεμιέρα τους, ενώ το πάθος για το τολμηρό και πολιτικά φορτισμένο ευρωπαϊκό και μεσανατολικό μενού γινόταν όλο και πιο έντονο μέρα με τη μέρα, σημειώνει η Γιουάν στην Washington Post. Τι ξεχώρισε; Μπορούμε ήδη να μιλήσουμε για τα επόμενα Οσκαρ; (Ναι!) Και πώς ήταν τα πάρτι; Ακολουθούν μερικά σχόλια της αμερικανίδας κριτικού για το φετινό φεστιβάλ των Καννών για το οποίο πολλοί συμφώνησαν ότι ήταν μια «περίεργη χρονιά».

Τα πρώτα στοιχήματα της χρονιάς για τα Οσκαρ

Το «Die, My Love» της Λιν Ράμσεϊ, μια πανκ-ροκ απεικόνιση της επιλόχειας κατάθλιψης με ένα φλεγόμενο ρετρό soundtrack και μια μεταφορά δασικής πυρκαγιάς, δίχασε πραγματικά τους κριτικούς. Αυτό για το οποίο κανείς δεν διαφωνεί, ωστόσο, είναι η εμπρηστική, πολύ αστεία ερμηνεία της Τζένιφερ Λόρενς στον ρόλο της Γκρέις, μιας νέας μητέρας, που είναι απομονωμένη στην αγροτική Αμερική και βιώνει ένα είδος απελευθέρωσης μέσα στην τρέλα της. Οι πιθανότητες της Λόρενς για Οσκαρ ενισχύονται από την τεράστια επιθυμία να τη δούμε και πάλι στη σκηνή των βραβείων, γράφει η Γιουάν στην Washington Post.

Το ίδιο ισχύει και για την Τζουν Σκουίμπ, η οποία στα 95 της, βιώνει μια μεγάλη αναζωπύρωση της καριέρας της. Η ερμηνεία της στην ταινία «Eleanor the Great» της Σκάρλετ Γιόχανσον στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, έκανε μεγάλο μέρος του κοινού να δακρύσει. Η Σκουίμπ υποδύεται μια αναιδή συνταξιούχο από τη Φλόριντα, η οποία, μέσα στη θλίψη της, αφηγείται την ιστορία του Ολοκαυτώματος της εκλιπούσας καλύτερης φίλης της σαν να είναι δική της, και συνεχίζει να λέει ψέματα, θέτοντας σε κίνδυνο μια υπέροχη νέα φιλία με μια φοιτήτρια σχολής δημοσιογραφίας. 

Το επόμενο «εγκεφαλικό» σύμβολο του σεξ

Πριν από δύο χρόνια, οι Κάννες μάς γνώρισαν τον Σουάν Αρλό, τον «καυτό» δικηγόρο στην «Ανατομία μιας Πτώσης», γνωστό και ως άντρα με φεμινιστικές αξίες, και ωραία γκρίζα μαλλιά. Φέτος, ωστόσο, το στέμμα πηγαίνει στον 48χρονο βραζιλιάνο Βάγκνερ Μόουρα, πρωταγωνιστή της ταινίας «Ο Μυστικός Πράκτορας» του συμπατριώτη του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου, που κέρδισε στις Κάννες το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας. Σε αυτό το συναρπαστικό αστυνομικό θρίλερ για τις ζωές των πολιτικών εξόριστων, που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της εβδομάδας του Καρναβαλιού, ο Μόουρα υποδύεται έναν ευγενικό ακαδημαϊκό που καταδιώκεται για αδιευκρίνιστους λόγους από τη στρατιωτική χούντα της χώρας του, το 1977. Να σημειωθεί ότι ο Βάγκνερ Μόουρα είναι ήδη διάσημος στη Βραζιλία ενώ κέρδισε και την προσοχή του κοινού διεθνώς ως Πάμπλο Εσκομπάρ στη σειρά «Narcos» του Netflix και ως δημοσιογράφος στο «Civil War» του 2024. 

Μια αναμέτρηση για πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες

Ο φετινός, έγκριτος διαγωνισμός «Un Certain Regard» για σκηνοθέτες που εμφανίζονται για πρώτη φορά -και για δεύτερη φορά- είχε τρία ονόματα ηθοποιών, Κρίστεν Στιούαρτ, Σκάρλετ Γιόχανσον και  Χάρις Ντίκινσον, που ξεχώρισαν με το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο. Η Στιούαρτ ήταν η πρώτη που εμφανίστηκε, επιδεικνύοντας ποιητική οπτική ένταση και μια προσέγγιση κατακερματισμένης αφήγησης -η οποία αποσκοπεί στη μίμηση αναλαμπών μνήμης- με την ταινία της «Το Χρονολόγιο του Νερού» και έλαβε πολύ καλές κριτικές. Αντίθετα οι απόψεις των κριτικών ήταν ανάμεικτες για την προσπάθεια της Γιόχανσον, «Ελεονώρα η Μεγάλη», αλλά επαινέθηκε η πρωταγωνίστριά της Τζουν Σκουίμπ. 

Οι σκηνοθέτες μεγαλώνουν αλλά οι ταινίες τους παραμένουν στην ίδια ηλικία

Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι είχαν μερικά προφανή must-sees: Δεν συμβαίνει συχνά οι νέες ταινίες των Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Γουές Αντερσον και Σπάικ Λι να κάνουν πρεμιέρα σχεδόν ταυτόχρονα, γράφει στην Washington Post η Τζάντα Γιουάν. Η ταινία «Highest 2 Lowest» του Λι ήταν ίσως η πιο διασκεδαστική πρεμιέρα του φεστιβάλ, ειδικά επειδή ο Ντένζελ Ουάσινγκτον -την ημέρα που είχε ρεπό από την παράσταση «Οθέλλος» στο Μπρόντγουεϊ- έμεινε έκπληκτος με έναν τιμητικό Χρυσό Φοίνικα. Αλλά οι κριτικοί είχαν ανάμεικτα συναισθήματα για την ταινία, που είναι μια επανερμηνεία του «High and Low» (1963) του Ακίρα Κουροσάβα.   Πηγή: pagenews.gr