BBC

H British Broadcasting Corporation, γνωστότερη απλά ως BBC, είναι βρετανικός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας και το μεγαλύτερο δίκτυο οπτικοακουστικών και διαδικτυακών μεταδόσεων ανά τον κόσμο.

Η πρώτη δημόσια ζωντανή μετάδοση της Βρετανίας έγινε από το εργοστάσιο της εταιρείας Wireless Telegraph της Marconi στο Chelmsford τον Ιούνιο του 1920. Υποστηρίχθηκε από τον Lord Northcliffe της Daily Mail και χαρακτήρισε τη διάσημη αυστραλιανή σοπράνο Ντέμι Νέλλι Μελμπά. Η εκπομπή της Melba έφερε την φαντασία του λαού και σηματοδότησε μια καμπή στη στάση του βρετανικού κοινού στο ραδιόφωνο. Ωστόσο, ο δημόσιος αυτός ενθουσιασμός δεν μοιράστηκε σε επίσημους κύκλους, όπου τέτοιες εκπομπές πραγματοποιήθηκαν για να παρεμβαίνουν σε σημαντικές στρατιωτικές και αστικές επικοινωνίες. Μέχρι τα τέλη του 1920, η πίεση που ασκήθηκε από αυτά τα τμήματα και η ανησυχία μεταξύ του προσωπικού της αρχής αδειοδότησης, του Γενικού Ταχυδρομείου (GPO), αρκούσε για να οδηγήσει σε απαγόρευση περαιτέρω εκπομπών του Chelmsford.

Αλλά μέχρι το 1922, το GPO είχε λάβει περίπου 100 αιτήματα για εκπομπές και μετακόμισε για να καταργήσει την απαγόρευσή του μετά από μια αναφορά από 63 ασύρματες κοινωνίες με πάνω από 3.000 μέλη. Ανησυχώντας για την αποφυγή της ίδιας χαοτικής επέκτασης που γνώρισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, το GPO πρότεινε να εκδώσει μια ενιαία άδεια εκπομπής σε μια εταιρεία που ανήκει από κοινού σε μια κοινοπραξία κορυφαίων κατασκευαστών ασύρματων δεκτών, γνωστή ως British Broadcasting Company Ltd. Ο Τζον Ρέιθ διορίστηκε γενικός διευθυντής του το Δεκέμβριο του 1922 λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη επίσημη μετάδοση της εταιρείας. Η εταιρεία επρόκειτο να χρηματοδοτηθεί από δικαιώματα επί της πώλησης ασύρματων συσκευών λήψης από εγκεκριμένους εγχώριους κατασκευαστές. Μέχρι σήμερα, το BBC στοχεύει να ακολουθήσει την οδηγία του Τζον Ρέιθ για “ενημέρωση, εκπαίδευση και ψυχαγωγία”.

Από ιδιωτική εταιρεία προς εταιρεία παροχής υπηρεσιών

Οι οικονομικές ρυθμίσεις αποδείχθηκαν σύντομα ανεπαρκείς. Οι πωλήσεις ήταν απογοητευτικές καθώς οι ερασιτέχνες έκαναν τους δικούς τους δέκτες και ακροατές που αγόραζαν αντίπαλα σύνολα χωρίς άδεια. Μέχρι τα μέσα του 1923, οι συζητήσεις μεταξύ του GPO και του BBC είχαν αδιέξοδο και ο Γενικός Γραμματέας ανέθεσε την αναθεώρηση της εκπομπής από την επιτροπή Sykes. Η Επιτροπή συνέστησε μια βραχυπρόθεσμη αναδιοργάνωση των τελών αδείας με βελτιωμένη επιβολή προκειμένου να αντιμετωπιστεί η άμεση οικονομική δυσπραγία του BBC και αυξημένο μερίδιο των εσόδων των αδειών εκμετάλλευσης που διαχωρίζονται μεταξύ αυτού και του GPO. Αυτό επρόκειτο να ακολουθηθεί από μια απλή αμοιβή 10 αδειών σελίνια χωρίς δικαιώματα, όταν η προστασία των ασύρματων κατασκευαστών έληξε.

Το μονοπώλιο εκπομπής του BBC καθίσταται σαφές για τη διάρκεια της τρέχουσας άδειας μετάδοσης, όπως και η απαγόρευση της διαφήμισης. Το BBC απαγόρευσε επίσης να παρουσιάσει δελτία ειδήσεων πριν από τις 19:00 και ήταν υποχρεωμένο να προμηθεύσει όλες τις ειδήσεις από εξωτερικές τηλεφωνικές υπηρεσίες.

Στα μέσα του 1925 βρέθηκε το μέλλον της μετάδοσης υπό περαιτέρω εξέταση, αυτή τη φορά από την επιτροπή Crawford. Μέχρι τώρα, το BBC, υπό την ηγεσία του Reith, είχε σφυρηλατήσει μια συναίνεση που ευνοούσε τη συνέχιση της ενοποιημένης (μονοπωλιακής) υπηρεσίας ραδιοτηλεοπτικών μεταδόσεων, αλλά χρειάστηκε ακόμη περισσότερα χρήματα για τη χρηματοδότηση της ταχείας επέκτασης. Οι κατασκευαστές ασύρματων δικτύων ήταν ανυπόμονοι να βγούν από την κοινοπραξία με τον Τζον Ρέιθ, που επιθυμούσε να χάσει τη ζωή τους, να θεωρούν το BBC δημόσια υπηρεσία και όχι εμπορική επιχείρηση. Οι συστάσεις της επιτροπής Crawford δημοσιεύθηκαν τον Μάρτιο του επόμενου έτους και εξακολουθούν να εξετάζονται από το GPO όταν ξέσπασε η γενική απεργία του 1926 τον Μάιο. Η απεργία διακόπτει προσωρινά την παραγωγή εφημερίδων και με την άρση των περιορισμών στα δελτία ειδήσεων, το BBC έγινε ξαφνικά η κύρια πηγή ειδήσεων για τη διάρκεια της κρίσης.

Η κρίση έθεσε το BBC σε μια λεπτή θέση. Από τη μία πλευρά ο Τζον Ρέιθ γνώριζε έντονα ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να ασκήσει το δικαίωμά της να διοικεί το BBC ανά πάσα στιγμή ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης αν το BBC έπρεπε να βγει από τη γραμμή, αλλά από την άλλη ήταν ανήσυχος να διατηρήσει την εμπιστοσύνη του κοινού εμφανίζοντας να ενεργεί ανεξάρτητα. Η κυβέρνηση διαχωρίστηκε για το πώς να χειριστεί το BBC, αλλά κατέληξε στην εμπιστοσύνη του Τζον Ρέιθ, της οποίας η αντίθεσή της στην απεργία αντικατόπτριζε τη δική της.

Έτσι, το BBC έλαβε επαρκή περιθώρια για να επιτύχει τους στόχους της κυβέρνησης σε μεγάλο βαθμό με τρόπο που το επέλεξε. Η προκύπτουσα κάλυψη αμφότερων των αντιπάλων και των κυβερνητικών απόψεων εντυπωσίασε εκατομμύρια ακροατές που αγνοούσαν ότι ο πρωθυπουργός είχε μεταδώσει στο έθνος από το σπίτι του Τζον Ρέιθ, χρησιμοποιώντας ένα από τα δαγκώματα του Τζον Ρέιθ που εισήχθησαν την τελευταία στιγμή ή ότι το BBC είχε απαγορεύσει τις εκπομπές από το Εργατικό Κόμμα και καθυστέρησε μια ειρηνική έκκληση από τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι. Οι υποστηρικτές της απεργίας παραδέχτηκαν το BBC για το BFC (British Falsehood Company). Ο Τζον Ρέιθ ανακοίνωσε προσωπικά το τέλος της απεργίας που σημάδεψε με την απαγγελία του από τη «Ιερουσαλήμ» του Μπλέικ που σημάδεψε ότι η Αγγλία είχε σωθεί.

Ενώ το BBC τείνει να χαρακτηρίσει την κάλυψή του στη γενική απεργία υπογραμμίζοντας τη θετική εντύπωση που δημιουργείται από την ισορροπημένη κάλυψη των απόψεων της κυβέρνησης και των απεργών, ο Jean Seaton, καθηγητής ιστορίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ο επίσημος ιστορικός BBC χαρακτήρισε το επεισόδιο ως εφεύρεση της «σύγχρονης προπαγάνδας στη βρετανική της μορφή». Ο Reith υποστήριξε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η εμπιστοσύνη που αποκτήθηκε από τις «αυθεντικές αμερόληπτες ειδήσεις». Οι αμερόληπτες ειδήσεις δεν ήταν αναγκαστικά αυτοσκοπός.

Το BBC αντιμετώπισε καλά την κρίση, η οποία τσιμέντουσε ένα εθνικό ακροατήριο για τη μετάδοσή της, και ακολούθησε η αποδοχή από την κυβέρνηση της σύστασης της επιτροπής Crawford (1925-26) ότι η British Broadcasting Company θα αντικατασταθεί από μια μη-εμπορική επιχείρηση: τη βρετανική εταιρεία μεταδόσεων.