Το Σάββατο, 2 Μαρτίου 1991, είχαν έρθει κάποιοι φίλοι να δειπνήσουν σπίτι μου. Ένας από αυτούς, ο Ζιλμπέρ Φουκό, μουσικός παραγωγός της τηλεόρασης, μου τηλεφώνησε γύρω στις δύο τα ξημερώματα συντετριμμένος. Είχε μόλις ακούσει στο ραδιόφωνο, στο ταξί που τον πήγαινε σπίτι του, ότι ο Σερζ ήταν νεκρός. Όσο κι αν περιμέναμε αυτή την είδηση, το άκουσμά της προκάλεσε ένα αφάνταστο σοκ. Οι φήμες διέδιδαν ότι είχε πεθάνει στον ύπνο του και μόνο η βεβαιότητα ότι τα προβλήματα υγείας του θα είχαν δυσβάσταχτες διαστάσεις, αν ζούσε περισσότερο, μπορούσε να μετριάσει τον πόνο μας. Είναι τρομερό να το λες, αλλά στο σημείο που είχε φτάσει, ο θάνατος με αυτόν τον τρόπο –γρήγορα και προφανώς ήπια– ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να του συμβεί. Υπήρχαν σίγουρα πολλοί από εμάς που αισθανθήκαμε ότι η αναχώρησή του σήμαινε το οριστικό τέλος όχι μόνο μιας ολόκληρης εποχής, αλλά και της νιότης μας…
«Χιλιάδες νεαρά κορίτσια ονειρεύονται να ταυτιστούν»
Η Φρανσουάζ Αρντί ενσωμάτωσε στη μουσική της στοιχεία της country, της folk, της bossa nova, της jazz και της baroque pop, γράφοντας πολλές από τις δικές της επιτυχίες, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με τραγουδοποιούς όπως ο Serge Gainsbourg, ο οποίος τη βοήθησε να προσαρμόσει το «It Hurts to Say Goodbye» σε ένα επιτυχημένο γαλλικό single.
Η μπαλάντα της «All Over the World» σκαρφάλωσε στα βρετανικά ποπ τσαρτς, και το ερωτικό της τραγούδι «Le temps de l’amour» – με κινητήρια δύναμη έναν ρυθμό από μαρσάρισμα στα τύμπανα και ένα ολισθηρό ριφ της ηλεκτρικής κιθάρας – έφτασε σε ένα νέο κοινό αφότου το χρησιμοποίησε ο Wes Anderson στην ταινία του «Moonrise Kingdom» το 2012.
«Με τρυφερό, νοσταλγικό αέρα και μια φωνή που ακούγεται σαν μέσα από ένα πέπλο, η Φρανσουάζ καταφέρνει να προσελκύσει τόσο τα παιδιά όσο και τους γονείς τους, άνδρες και γυναίκες», δήλωσε το γαλλικό περιοδικό Special Pop το 1967. «Περισσότερο από μια τραγουδίστρια, γίνεται ένας παγκόσμιος μύθος με τον οποίο χιλιάδες νεαρά κορίτσια ονειρεύονται να ταυτιστούν».
